Od 01.01.2011 r., w stosunku do osób będących obywatelami państw trzecich wykonujących pracę i przemieszczających się w obszarze UE, zastosowanie ma Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r., rozszerzające rozporządzenie 883/2004 i rozporządzenie 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz. UE L 344/1 z 29.12.2010 r.). Przepisy tego rozporządzenia nie mają jednak zastosowania do państw należących do EOG (Norwegia, Islandia, Liechtenstein), Szwajcarii, a także Danii oraz Wielkiej Brytanii.

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia 1231/2010, rozporządzenia 883/2004 i 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Kryterium decydującym o zastosowaniu przepisów rozporządzenia 883/2004 dotyczących ustalenia właściwego ustawodawstwa w stosunku do takiej osoby, jest więc legalne zamieszkiwanie przez obywatela państwa trzeciego na terenie jednego z państw członkowskich UE (za wyjątkiem Wielkiej Brytanii oraz Danii), a także wykonywanie pracy w innym państwie niż to, w którym osoba legalnie zamieszkuje.

Przykład:
Obywatel Ukrainy legalnie zamieszkujący w Polsce jest zatrudniony przez polskie przedsiębiorstwo. Osoba ta wykonuje pracę na terenie Niemiec jako pracownik delegowany z Polski. W tym przypadku zastosowanie w stosunku do niej ma art. 12 ust. 1 rozporządzenia 883/2004, w konsekwencji zastosowania art. 1 rozporządzenia 1231/2010. Osoba ta w okresie wykonywania pracy w Niemczech będzie podlegała polskiemu ustawodawstwu.

Ponieważ Wielka Brytania nie przyjęła przepisów rozporządzenia 1231/2010, w stosunku do obywatela państwa trzeciego wykonującego pracę na terenie Wielkiej Brytanii, w związku z delegowaniem lub przeniesieniem działalności z innego państwa członkowskiego UE (np. z Polski), na terenie którego osoba ta legalnie zamieszkuje (za wyjątkiem Danii), zastosowanie będzie miało ustawodawstwo określone zgodnie z rozporządzeniem 1408/71, ze względu na fakt, iż rozporządzenie 859/2003 odnoszące się do rozporządzenia 1408/71, zostało przez Wielką Brytanię przyjęte. Po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu okresu przejściowego, tj. od dnia 1 stycznia 2021 r. powyższe zasady mają zastosowanie pod warunkiem, iż rozpatrywany stan faktyczny jest uregulowany albo na podstawie Umowy
o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej albo na podsatwie Umowy
o handlu i współpracy.

Odnosząc się do sytuacji opisanej powyżej, jeśli praca miałaby być wykonywana na terenie Danii, ustalenie ustawodawstwa na podstawie rozporządzenia 883/2004 lub 1408/71 nie byłoby możliwe.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 859/2003 z dnia 14 maja 2003 r., jest rozporządzeniem rozszerzającym przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo (Dz. Urz. UE L134/1 z 20.05.2003 r.) Przepisy tego rozporządzenia nie mają jednak zastosowania do państw należących do EOG (Norwegia, Islandia, Liechtenstein), Szwajcarii oraz Danii.

Przykład:
Polska firma zatrudniła obywatela Białorusi, który ma wykonywać pracę na terenie Wielkiej Brytanii w okresie od 10 maja 2012 r. W stosunku do tej osoby zastosowanie będzie miało ustawodawstwo polskie ustalone zgodnie z rozporządzeniem 1408/71, w związku z tym, że Wielka Brytania nie przyjęła rozporządzenia 1231/2010, natomiast przyjęła rozporządzenie 859/2003 odnoszące się do rozporządzenia 1408/71.

W związku z tym, iż w stosunku do państw członkowskich należących do EOG (Norwegia, Islandia, Liechtenstein) a także w stosunku do Szwajcarii oraz Danii zarówno przepisy rozporządzenia 1231/2010 jak i przepisy rozporządzenia 859/2003 nie mają zastosowania, obywatel państwa trzeciego będący pracownikiem lub osobą prowadzącą działalność na własny rachunek, wykonujący pracę na terenie jednego (lub kilku) z wyżej wymienionych państw, legalnie zamieszkujący na terenie innego państwa członkowskiego UE, nie będzie objęty unijnymi przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W takich przypadkach nie ma możliwości zastosowania zarówno przepisów rozporządzenia 883/2004 jak i 1408/71 oraz ich rozporządzeń wykonawczych.

Przykład:
Polska firma zatrudniła obywatela Kazachstanu, który ma wykonywać pracę na terenie Danii w okresie od 20 maja 2012 r. Zgodnie z rozporządzeniem 1231/2010 do obywatela Kazachstanu nie będą miały zastosowania przepisy rozporządzenia 883/2004, ze względu na nieprzyjęcie przez Danię przepisów rozporządzenia 1231/2010. Nie ma w tym przypadku również możliwości zastosowania przepisów rozporządzenia 1408/71 w związku z tym, iż Dania nie przyjęła również rozporządzenia 859/2003.