Projekt ustawy o asystencji osobistej to odpowiedź na oczekiwania społeczne środowiska osób z niepełnosprawnościami oraz ich bliskich. Dotychczasowe rozwiązania realizowane w ramach programów rocznych nie były wystarczające.

Brak systemowego wsparcia w postaci asystencji osobistej znacząco obciąża rodziny i opiekunów osób z niepełnosprawnościami. Sprawia, że wspieranie osób z niepełnosprawnościami w życiu codziennym staje się główną, a często jedyną rolą społeczną, którą podejmują opiekunowie – zazwyczaj kobiety. Wprowadzenie ustawy odciąży te osoby, a samym zainteresowanym da szansę na bardziej niezależne życie.

Najważniejsze założenia projektu

Kluczowe elementy projektu ustawy o asystencji osobistej to:

• asystencja osobista dostępna również dla młodzieży z niepełnosprawnościami;
• swoboda wyboru przez osobę z niepełnosprawnością podmiotu świadczącego dla niej asystencję osobistą - spośród samorządu, różnych organizacji pozarządowych, jak również możliwość samodzielnego zatrudniania asystenta osobistego przez osobę z niepełnosprawnością;
• swoboda wyboru samego asystenta osobistego;
• możliwość wykonywania czynności pielęgnacyjno-medycznych przez asystenta osobistego - po przeszkoleniu i przy obopólnej zgodzie asystenta i użytkownika
• wprowadzenie mechanizmu pełnej indywidualizacji wsparcia osoby z niepełnosprawnością w ramach asystencji osobistej.

Dlaczego to tak ważne? Możliwość wsparcia asystenta pozwala na zwiększenie aktywności osób z niepełnosprawnościami w życiu społeczności lokalnej, w tym kulturalnej, sportowej czy utrzymywanie kontaktów społecznych. Asystencja osobista to dla wielu osób z niepełnosprawnościami podstawa tego, aby mogły pracować lub angażować w aktywność społeczną. Daje ona również możliwość niezależnego życia rodzinom i bliskim osób z niepełnosprawnościami.

Ustawa wpłynie na życie ok. 100 tys. osób z niepełnosprawnościami oraz ok. 500 tys. ich bliskich oraz osób stale wspierających osoby z niepełnosprawnościami.

Konwencja o prawach osób z niepełnosprawności

Konieczność wprowadzenia tego rodzaju regulacji wynika m.in. z zobowiązań zawartych w ratyfikowanej przez Polskę w 2012 roku Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, a szczególnie z artykułu 19 tej Konwencji, który gwarantuje osobom z niepełnosprawnościami prawo do niezależnego życia i pełnego włączenia w społeczność lokalną.