Podstawowym założeniem ustawy jest pozostawienie decyzji o przejściu na emeryturę samym zainteresowanym. Indywidualnie ocenią oni swój stan zdrowia, sytuację i pozycję na rynku pracy, uwzględnią plany dotyczące długości odpoczynku po zakończeniu aktywności zawodowej. Dzięki informacji z ZUS dowiedzą się, na jaką emeryturę będą mogli liczyć.  Wówczas będą mogli zadecydować, czy skorzystają z prawa do emerytury w wieku wskazanym w ustawie, czy też będą kontynuować pracę zawodową, przesuwając w czasie swoje przejście na emeryturę.

- To dobry dzień dla polskich emerytów i rencistów. Podpis Prezydenta RP pod ustawą, obniżającą wiek emerytalny kończy 4.5-letni okres obowiązywania niesprawiedliwych i złych rozwiązań. Teraz Polacy sami będą mogli podjąć decyzję, czy chcą przejść na emeryturę. To jest prawo, nie obowiązek – powiedziała minister Elżbieta Rafalska.

- Rząd wnikliwe i uważnie ocenił skutki społeczne i gospodarcze tej decyzji. Stan zdrowia znacznej części polskich emerytów nie pozwala na pracę do 67 roku życia, a sytuacja osób w tym wieku na rynku pracy nie jest dobra – uzasadniała zmiany minister Rafalska. - Sprawiedliwości społecznej stało się zadość, gdyż tryb wprowadzenia ustawy podwyższającej wiek emerytalny, bez zgody społecznej, nie zasługiwał na akceptację.

Wskaźniki zatrudnienia wśród osób w wieku 25-49 lat w Polsce są wyższe niż średnia unijna, jednakże już wśród osób po 50. roku życia zaczynają gwałtownie spadać. Dla osób w wieku 50-54 lat wskaźnik ten jest niższy niż średnia dla krajów Unii Europejskiej o prawie 4 punkty procentowe, dla osób w wieku 55-59 lat o 8,5 punktów procentowych, zaś dla mężczyzn w wieku 60-64 lat o około 5 punktów procentowych. Świadczy to o tym, że polski rynek pracy nie jest przygotowany na tak znaczące podniesienie wieku emerytalnego, jakie nastąpiło po 1 stycznia 2013 r.