Gdy kraj dołącza do unii walutowej, efektywny kanał konkurencyjności jest powszechnie uważany za główny substytut rezygnacji z autonomicznej polityki pieniężnej i kursowej. W niniejszym artykule podjęto próbę empirycznej oceny tego, w jaki sposób cenowa konkurencyjność krajowych producentów stabilizuje gospodarki Polski i Słowacji w porównaniu z realnymi stopami procentowymi, które mogą potencjalnie być procykliczne w UGW. Aby odpowiedzieć na to pytanie, nawiązujemy do badań ekonometrycznych w zakresie poszukiwania wag do indeksu restrykcyjności monetarnej (MCI), aby zmierzyć relatywne znaczenie obu kanałów. Nasze podejście polega na oszacowaniu krzywej IS, ale w odróżnieniu od poprzedniej literatury nt. szacowania ilorazu wag w MCI, wykorzystujemy model DSGE małej otwartej gospodarki, który jest szacowany za pomocą metod klasycznych z pełną informacją i racjonalnymi oczekiwaniami (FIML). Porównujemy oszacowania i funkcje odpowiedzi na impuls dla Polski i Słowacji, wnioskując, że ten drugi kraj wydaje się w lepszej sytuacji pod względem absorpcji asymetrycznych wstrząsów popytowych w warunkach wspólnej polityki pieniężnej. Równocześnie wydaje się bardziej wrażliwy na asymetryczne szoki kosztowe. Sprawdzamy również konsekwencje permanentnego spadku stóp procentowych w gospodarce krajowej po przystąpieniu do unii walutowej. Przy dysparytecie naturalnych stóp procentowych wynoszących 1 punkt procentowy na korzyść gospodarki doganiającej i podmiotach gospodarujących oczekujących 30-letniego okresu domykania tej luki, nasz model przewiduje aprecjację terms of trade dla obu analizowanych państw, przy czym skala wymaganej aprecjacji byłaby większa w Polsce niż na Słowacji (odpowiednio 9,9% i 2,6%).