Europejska konwencja o pomocy społecznej i medycznej

Konwencja została uchwalona w 1953 r., weszła w życie w 1954 r.. Jej stronami jest 18 państw (czerwiec 2015 r.).

Konwencja znosi dyskryminację obywateli państw-stron konwencji, legalnie przebywających lub mieszkających na ich terytoriach. Konwencja przewiduje że, pod pewnymi warunkami, osoby znajdujące się w stanie potrzeby i którym z tego powodu powinna być przyznana pomoc społeczna lub medyczna, nie zostaną wydalone z kraju miejsca pobytu lub zamieszkania. Ponadto, otrzymają niezbędną pomoc, na takich samych zasadach jak stosowane do obywateli danego państwa.

Europejski kodeks zabezpieczenia społecznego

Kodeks został uchwalony w 1964 r., wszedł w życie w 1968 r.. Jego stronami jest 21 państw (czerwiec 2015 r.).

Państwa-strony Kodeksu zobowiązują się do zagwarantowania odpowiedniej ochrony poprzez system zabezpieczenia społecznego. Jego postanowienia określają minimalne normy ochrony, które muszą być odzwierciedlone w ustawodawstwie krajowym. Kodeks dotyczy następujących świadczeń:

-        opieka medyczna,

-        zasiłki chorobowe,

-        zasiłki dla bezrobotnych,

-        emerytury,

-        renty inwalidzkie,

-        renty z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

-        świadczenia na wypadek macierzyństwa,

-        zasiłki rodzinne,

-        renty rodzinne.

Kodeks przewiduje system nadzoru realizacji jego postanowień. Kontrola sprawowana jest na podstawie składanych co roku sprawozdań, analizowanych przez ekspertów Międzynarodowego Biura Pracy. Na podstawie ich wniosków Komitet Rządowy Europejskiej Karty Społecznej przyjmuje rezolucje dotyczące wykonywania Kodeksu. Komitet Rządowy uczestniczy w kontroli wykonywania Kodeksu od 2012 r., wcześniej było to zadaniem Komitetu ekspertów do spraw zabezpieczenia społecznego (komitet międzyrządowy).

Europejska konwencja o zabezpieczeniu społecznym

 

Konwencja została uchwalona w 1972 r., weszła w życie w 1977 r.. Jej stronami jest 8 państw (czerwiec 2015 r.).

 

Konwencja ustanawia mechanizm koordynacji krajowych systemów zabezpieczenia społecznego. Konwencja gwarantuje:

-        równe traktowanie obywateli państw-stron konwencji,

-        zachowanie praw nabytych i będących w trakcie nabywania,

-        przekazywanie świadczeń za granicę,

-        właściwość jednego ustawodawstwa krajowego.

Konwencja dotyczy:

-        świadczeń chorobowych i macierzyńskich,

-        świadczeń na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci żywiciela rodziny,

-        świadczeń w razie wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

-        zasiłków pogrzebowych,

-        świadczeń na wypadek bezrobocia,

-        świadczeń rodzinnych.

Niektóre z postanowień konwencji stosuje się bezpośrednio (na przykład dotyczące równego traktowania, zachowania praw nabytych, ustawodawstwa właściwego, zliczania okresów ubezpieczenia), wdrożenie innych wymaga zaś zawarcia umów dwu- lub wielostronnych między państwami-stronami konwencji.

Konwencja przewiduje system kontroli realizacji jej postanowień przez Komitet do spraw stosowania Europejskiej konwencji o zabezpieczeniu społecznym.

Europejska konwencja o statusie prawnym pracowników migrujących

Konwencja została uchwalona w 1977 r., weszła w życie w 1983 r.. Jej stronami jest 11 państw (czerwiec 2015 r.).

Konwencja ustanawia zasadę równego traktowania pracowników pochodzących z jej państw-stron. Postanowienia konwencji dotyczą zasadniczych elementów sytuacji prawnej pracowników migrujących, zwłaszcza:

-        trybu i warunków rekrutacji,

-        prawa i warunków wjazdu i wyjazdu,

-        uzyskiwania pozwolenia na pobyt i pozwolenia na pracę,

-        łączenia rodzin,

-        warunków pracy,

-        wykonywania prawa do zrzeszania się w związki zawodowe,

-        ochrony z tytułu zabezpieczenia społecznego,

-        edukacji i szkolenia zawodowego,

-        przekazywania za granicę zarobków i oszczędności.

Konwencja w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej

Konwencja została uchwalona w 2011 r., weszła w życie w 2014 r. Jej stronami jest 18 państw (czerwiec 2015 r.).

Celem konwencji jest:

-        zapobieganie i zwalczanie przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,

-        eliminacja wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz wspieranie równości kobiet i mężczyzn, w tym poprzez wzmocnienie pozycji kobiet,

-        stworzenie szeroko zakrojonych strategii na rzecz ochrony i wsparcia wszystkich ofiar przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,

-        ochrona ofiar przemocy,

-        skuteczne ściganie i karanie sprawców przemocy.

Konwencja przewiduje system kontroli realizacji jej postanowień przez Grupę ekspertów do spraw przeciwdziałania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz przez Komitet Stron.