Karta definiuje cele polityki społecznej oraz chroni zasadnicze prawa społeczne i ekonomiczne. 

Karta została uchwalona w 1961 r., weszła w życie w 1965 r. Jej stronami jest obecnie 10 państw (czerwiec 2015 r.)[1]. Polska ratyfikowała Kartę w 1997 r.

Treść Europejskiej Karty Społecznej

Karta ustanawia i stosunkowo dokładnie określa zobowiązania państw w sferze szeroko rozumianej polityki społecznej. Pełne zatrudnienie, bezpieczeństwo pracy dzięki wysokiemu poziomowi ochrony praw pracowniczych, wysoki poziom ochrony socjalnej, spójność społeczna, to cele, do realizacji których zobowiązuje Karta.

Zagwarantowane przez Kartę prawa można podzielić na dwie grupy:

1. Warunki zatrudnienia

• prawo do pracy, niedyskryminowanie w zatrudnieniu, zakaz pracy przymusowej,
• prawo do organizowania się, prawo do rokowań zbiorowych,
• prawo do równych warunków pracy i równego wynagradzania, w tym prawo kobiet i mężczyzn do równego wynagrodzenia za pracę równej wartości,
• prawo do poradnictwa i szkolenia zawodowego,
• prawo osób niepełnosprawnych do integracji w środowisku pracy,
• zakaz pracy dzieci mających mniej niż piętnaście lat oraz ochrona dzieci w wieku od piętnastu do osiemnastu lat,
• ochrona macierzyństwa,
• równość traktowania pracowników migrujących.

2. Spójność społeczna

• prawo do ochrony zdrowia, prawo do zabezpieczenia społecznego oraz prawo do pomocy społecznej i medycznej, prawo do korzystania ze służb socjalnych,
• prawo dzieci i młodzieży do ochrony przez zagrożeniami fizycznymi i moralnymi,
• prawo rodzin do ochrony prawnej, społecznej i gospodarczej,
• prawo pracowników migrujących i ich rodzin do ochrony i pomocy.

Zobowiązania państw

Zgodnie z artykułem 20 Karty państwo musi:

• uznać część I Karty za deklarację celów, do osiągnięcia których dążyć będzie przy pomocy wszelkich stosownych środków,
• uznać się za związane przez co najmniej pięć z następujących artykułów części II Karty: artykuły 1, 5, 6, 12, 13, 16, 19,
• w uzupełnieniu artykułów wybranych zgodnie z poprzednim punktem, uznać się za związane taką liczbą artykułów lub numerowanych ustępów części II Karty, które wybierze, pod warunkiem, że ogólna liczba artykułów i numerowanych ustępów, którymi się zwiąże, nie będzie niższa niż 10 artykułów lub 45 numerowanych ustępów.

Niektóre zapisy Karty zobowiązują państwa do niezwłocznego przyjęcia rozwiązań w celu ochrony określonych praw. Z kolei inne postanowienia zostały tak sformułowane, że od państw należy oczekiwać podjęcia działań w celu stopniowego zaspokojenia praw, przy wykorzystaniu maksimum dostępnych zasobów lub też wymaga się podjęcia działań zmierzających do stworzenia warunków realizacji tych praw.

[1]Inne państwa (33) są stronami Zrewidowanej Europejskiej Karty Społecznej.