Waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych jest konieczna ze względu na spadek siły nabywczej pieniądza spowodowany głównie przez inflację. W ten sposób wartość wypłacanych świadczeń dostosowywana jest do zmian cen towarów i usług.

W sytuacji trwałego wzrostu gospodarczego uzasadnione jest zwiększanie wskaźnika waloryzacji o część realnego wzrostu wynagrodzenia. Stąd też obowiązujący mechanizm waloryzacji oparty jest na średniorocznym wskaźniku cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym (inflacja), ale także dodatkowo zwiększany jest o co najmniej 20 procent realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w tym samym okresie.

W ten sposób świadczenia nie tylko nie tracą swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania, ale wzrastają powyżej wskaźnika inflacji.

W zależności od sytuacji gospodarczej, w ostatnich latach, wskaźnik waloryzacji świadczeń kształtował się na różnych poziomach. W roku 2015 wyniósł 100,68%, w 2016 r. – 100,24%, w 2017 r.  – 100,44%, a w 2018 r. – 102,98%.

Stąd też w okresie, kiedy wskaźnik waloryzacji był na bardzo niskim poziomie, przyznawana była dodatkowa pomoc osobom pobierającym niskie świadczenia (np. dodatki do emerytur i rent).

Prognozy makroekonomiczne wskazują, że w 2019 r. wskaźnik waloryzacji będzie wyższy od wskaźnika z bieżącego roku, co przełoży się na większy wzrost świadczeń.