W nowym systemie emerytalnym, obowiązującym od 1999 r. prawo do emerytury uzależnione zostało od osiągnięcia określonego przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn). Ustawodawca nie określił natomiast wymaganego minimalnego wymiaru stażu ubezpieczeniowego. Tym samym za każdy okres ubezpieczenia - nawet bardzo krótki - przysługuje emerytura. Powoduje to, że obecnie wypłacane są emerytury nawet w bardzo niskiej wysokości (liczone w groszach). Wymiar stażu ubezpieczeniowego przedkłada się bowiem wprost na wysokość przyszłego świadczenia emerytalnego. Im bardziej ubezpieczony partycypował w tworzeniu dochodów Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (im więcej składek wpłacił do systemu), w tym większym stopniu ma on prawo z nich korzystać w postaci emerytury lub renty.
Należy dodać, że obowiązujący wiek emerytalny jest wiekiem minimalnym, który umożliwia nabycie prawa do emerytury, ale nie obliguje do skorzystania z tego prawa. Dodatkowo pozwala ubezpieczonemu podjąć indywidualną, racjonalną decyzję o momencie skorzystania z nabytego prawa do emerytury.

W systemie ubezpieczeń społecznych istnieje gwarancja wypłaty najniższej emerytury. Prawo do tego świadczenia uzyskuje się pod warunkiem posiadania co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych w odniesieniu do kobiet i 25 lat w  odniesieniu do mężczyzn. Długość stażu pracy jest ważna wtedy, jeżeli okazałoby się, że wyliczona kwota należnego świadczenia jest niższa od obowiązującej najniższej wysokości emerytury. W takim przypadku świadczenie jest podwyższane do tej wysokości.

W poprzednich latach przy waloryzacji, która oprócz waloryzacji procentowej zakładała waloryzację kwotową, także obowiązywała zasada, że świadczenia niższe od najniższej emerytury podwyższone zostaną ustawowym wskaźnikiem waloryzacji.