Dzisiejszy system ubezpieczeń społecznych realizuje politykę prorodzinną poprzez finansowanie z budżetu państwa składek na ubezpieczenia społeczne za okres wychowywania dzieci.
Od 1999 r. w przypadku pracowników, a od 2013 r. również za osoby niebędące pracownikami, które zrezygnowały z aktywności zawodowej lub jej nie podjęły - za wszystkie okresy opieki nad małym dzieckiem (do lat czterech), a w przypadku dzieci niepełnosprawnych dłużej, budżet państwa opłaca składki z tego tytułu. Tym samym okresy przerw w aktywności zawodowej, w związku ze sprawowaniem osobistej opieki nad dzieckiem, są uwzględniane w wymiarze emerytury i podwyższają jej wysokość.

Projekt ustawy o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym wypełnia występującą w przeszłości lukę, stanowiąc element przywracający sprawiedliwość społeczną.