Ponadto, Trybunał Konstytucyjny jednoznacznie wskazał w ww. wyroku, że „Wykonanie niniejszego wyroku Trybunału Konstytucyjnego wymaga podjęcia działań ustawodawczych, które doprowadzą do przywrócenia równego traktowania opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Trybunał nie przesądza, jaki model ustalenia świadczeń dla tych opiekunów należy przyjąć. Ustawodawca ma w tej kwestii pewien margines swobody. Powinien wszakże uwzględnić zarówno możliwości finansowania świadczeń z budżetu państwa, jak i uszanować poprawnie nabyte prawa osób, które korzystają obecnie ze świadczeń w zaufaniu do państwa”.

 

W związku z powyższym, obowiązywanie art. 17 ust. 1b ustawy o świadczenia rodzinnych, zgodnie z którym świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała:

1)  nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia,

nie jest żadną interpretacją Ministerstwa Rodziny Pracy i Polityki Społecznej tylko wynika wprost z ww. wyroku TK.

 

Należy podkreślić, że zgodnie z zasadą legalizmu wyrażoną w art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego,  organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Przytoczony wyżej art. 17 ust. 1b ustawy o  świadczeniach rodzinnych, w świetle jednoznacznie wskazanych przez sam Trybunał Konstytucyjny, wskazanych wyżej skutków ww. wyroku, pozostaje obowiązującym przepisem prawa, który gminne organy właściwe realizujące świadczenia rodzinne, mają obowiązek stosować.