Lubelski Urząd Wojewódzki w Lublinie

Wojewoda lubelski Lech Sprawka powołując się wypowiedź Jana Pawła II zaznaczył, że domy pomocy należy uznać za instytucje zasługujące na uznanie pod warunkiem, że kierują się one nie tylko kryterium natury organizacyjnej, ale również dobrocią i wrażliwością.

Z okazji jubileuszu chciałbym całemu zespołowi, obecnemu, ale również tym, którzy pracowali wcześniej, złożyć wielkie pokłony i serdeczne podziękowania za dobroć i wrażliwość. Jest to niezmiernie ważny fragment życia społecznego, który nabiera coraz większej wagi ze względu na zwiększającą się liczbę osób wymagających takiej właśnie pomocy. Tworząc dom oddajecie państwo siebie w służbie dla drugiego człowieka. Nie ma nic lepszego od wdzięczności podopiecznych. To jest najlepsza nagroda

– podkreślał Lech Sprawka.

Lata 2020-2021 były czasem szczególnie trudnym dla domów pomocy społecznej, nie tylko ze względu na specyfikę zagrożeń koronawirusem, ale również na liczne niebezpieczeństwa temu towarzyszące, zarówno pensjonariuszkom, jak i personelowi.

Byliście tym rodzajem podmiotów, które w sposób szczególny były narażone na konsekwencje zakażeń rozprzestrzeniających się w dwóch pierwszych latach pandemii. Wielka, wielka wdzięczność za ten nieprawdopodobny trud, nie tylko w tym okresie, ale i na co dzień

– dziękował wojewoda lubelski.

Wojewoda przekazał obecnej dyrektor DPS im. Wiktorii Michelisowej dyplom uznania za prowadzoną dotychczas działalność, życząc pracownikom i osobom z placówką związanym, dalszego znakomitego rozwoju, a przede wszystkim radości podopiecznych, która jest najlepszą miarą jakości pracy całej kadry. Wyróżnienie zostało przyznane za:

stworzenie przestrzeni przyjaznej dla kobiet w podeszłym wieku i przewlekle somatycznie chorych, zapewnianie podstawowej i specjalistycznej opieki medycznej, a także zaspokajanie potrzeb biologicznych i psychologicznych mieszkanek, troskę o ich integrację społeczną i udział w życiu publicznym, podejmowanie różnorodnych inicjatyw aktywizujących mieszkanki Domu w ramach Klubu Seniora, a także empatię, wrażliwość, wyrozumiałość i szacunek.

Podczas uroczystości zaprezentowała się w występie artystycznym młodzież ze Śródziemnomorskiego Liceum im. św. Dominika Guzmana w Lublinie.

Dom Pomocy Społecznej im. Wiktorii Michelisowej jest najstarszą tego typu placówką w Lublinie. Powstał na początku XX wieku z potrzeby serca i wrażliwości fundatorki, Wiktorii Michelisowej, która mając świadomość trudnej sytuacji materialnej emerytowanych nauczycielek w ówczesnych realiach, w tym braku środków i miejsca do życia po zakończonej pracy zawodowej, przeznaczyła kwotę 30 tysięcy rubli  na założenie schroniska dla tych kobiet. Stąd napis na ścianie frontowej budynku: „Bene Merentibus Pax” – „Pokój Dobrze Zasłużonym”. 

Śmierć fundatorki w 1910 r. przerwała realizację zamierzenia. Szczytną ideę przejął syn Wiktorii Michelisowej i jednocześnie wykonawca Jej testamentu. Przy wsparciu finansowym i rzeczowym Pani Marii Zielińskiej, działając w ramach Fundacji im. W. Michelisowej, rozpoczął w 1912 r. budowę kamienicy przy ul. Archidiakońskiej 7. Po I wojnie światowej ze względu na brak środków finansowych, Fundacja nie była w stanie ukończyć inwestycji. Budowę Domu sfinansował Katolicki Uniwersytet Lubelski uzyskując w zamian możliwość czasowego wykorzystania pomieszczeń Domu na bursę dla księży studentów zamieszkujących tu w latach 1924-1931.

Właśnie tutaj, w latach 1925-1929, mieszkał i pisał swoją pracę magisterską Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński. Po opuszczeniu Domu przez księży studentów, zaczęło w nim funkcjonować Schronisko dla Nauczycielek, którego statut został zatwierdzony przez ówczesne władze w 1933 r.

W 1941 r. zawarta została umowa pomiędzy Zarządem Fundacji im. W. Michelisowej, a Zgromadzeniem Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa z Płocka, w której powierzono Siostrom prowadzenie schroniska. Siostry pracowały w Domu do 2007 r. W czasie wojny mieszkanki zostały ewakuowane do Nałęczowa, skąd powróciły po jej zakończeniu. W okresie powojennym placówka pełniła także funkcję internatu dla młodzieży szkolnej. W 1964 r. Dom został upaństwowiony i przekształcony w Dom Pomocy Społecznej dla przewlekle chorych. W 2000 r. również sąsiedni budynek przy ul. Archidiakońskiej 5 został zaadaptowany do potrzeb Domu.

Zmiany ustrojowe, które nastąpiły w Polsce po 1989 r. i związana z nimi reforma ustrojowa państwa, przekształciły Dom Pomocy Społecznej w samorządową jednostkę organizacyjną, podporządkowaną władzom Miasta Lublin.

Dom zbudowany jest na skarpie, z której rozciąga się panorama północno-wschodniego Lublina. Mieści się w dwóch kamienicach położonych w zabytkowym kompleksie Starego Miasta, pomiędzy klasztorem Ojców Dominikanów, a Placem po Farze. Placówka funkcjonująca jako samorządowa jednostka organizacyjna Gminy Miasta Lublin zapewnia całodobową opiekę poprzez świadczenie usług bytowych, opiekuńczych, wspomagających dostosowanych do indywidualnych potrzeb mieszkanek.