Lubelski Urząd Wojewódzki w Lublinie

Tamara Łempicka jest najdroższą polską artystką. Jej obraz na jednej z aukcji w 2020 r. osiągnął 82 mln zł. Dzięki pracy naszych muzealników zwiększyła się polska kolekcja dzieł tej artystki. Udało się zakupić 18 prac ze zbiorów w Meksyku, należących do rzeźbiarza Victora Manuela Contrerasa, to tam Tamara Łempicka spędziła ostatnie lata życia. Ten projekt realizowaliśmy w uzgodnieniu ze spadkobierczyniami Łempickiej. Prawa własności po zakupie tych 18 prac są potwierdzone dla polskiego państwa. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy się do tego przyczynili. To była dobra praca wykonana na rzecz polskiej kultury. Dzieła Łempickiej są bardzo cenione i trudno dostępne, a mimo to udało się nam zrealizować to przedsięwzięcie

– mówił wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński.

Kolekcja liczy 18 obiektów: 12 plac malarskich i 6 rysunków. Najstarszy rysunek pochodzi z 1922 r., a najmłodsze prace, które Tamara Łempicka kończyła niemalże w dniu swojej śmierci to prace z 1980 r. Dzisiaj zaprezentujemy tylko 5 z tych prac. 23 czerwca, w Lublinie, odbędzie się pierwsza stała na świecie wystawa prac Tamary Łempickiej. W trakcie wystawy zostanie zaprezentowane 18 prac, ale także 15 innych prac, podarowanych przez rodzinę artystki

– podkreślała dr Katarzyna Mieczkowska, dyrektor Muzeum Narodowego w Lublinie.

Tamara Łempicka (1898–1980), a właściwie Tamara Rozalia Gurwik-Górska – nazywana baronową z pędzlem. Przyszła na świat prawdopodobnie 16 maja 1898 r. w Warszawie. Pobierała nauki na pensji dla dziewcząt w Lozannie, skąd często wyjeżdżała do Polski, Francji oraz Włoch. Podróże do europejskich stolic przyczyniły się do poznania kultur innych krajów i uwrażliwiły na sztukę wielkich mistrzów. To właśnie wizyty w zagranicznych muzeach miały wpływ na późniejszą twórczość artystki.

Jako młoda dziewczyna wykazywała niezwykły talent plastyczny, szybko osiągając biegłość w rysunku i akwareli. W wieku 20-stu kilku lat dała się poznać światu jako jedna z najważniejszych przedstawicielek malarstwa epoki art déco, charakteryzującego się klasycyzującym zgeometryzowaniem oraz dążeniem do syntetycznego ujmowania form. W Paryżu lat 20. XX wieku zasłynęła jako świadoma artystka posługująca się własnym językiem artystycznym, charakteryzującym się mocnym rysunkiem, wyrazistym światłocieniem, surową formą i ostrym kolorem, którym podporządkowała tworzone portrety, akty oraz martwe natury.

Jak sama podkreślała, w malarstwie najważniejsze było dla niej zawarte w dziele hellenistyczne pojęcie piękna, a tym samym ład, harmonia, proporcja i rytm. Tamara Łempicka przez całe życie pozostała wierna klasycznym ideałom, mimo zmian stylów oraz eksperymentowania z materiałem, techniką, formą.

Pomysłodawcą utworzenia instytucji muzealnej w Lublinie był etnograf i językoznawca Hieronim Łopaciński. Z jego inicjatywy w 1901 r. w Lublinie zostały zorganizowane dwie wystawy, które stanowiły początek przyszłego muzeum. Pierwsza z nich, eksponowana w gmachu podominikańskim, była poświęcona przedmiotom sztuki i starożytnościom. Łopaciński był autorem zarówno programu, jak i katalogu tej wystawy.

Dzięki pomocy osób prywatnych oraz instytucji lubelskich zebrano 4000 eksponatów – rycin, wyrobów rzemiosła artystycznego, rzeźb, dokumentów (druków i rękopisów), zabytków archeologicznych, numizmatów, militariów, map. Druga wystawa, rolniczo-przemysłowa, miała specjalnie wydzielony dział ludoznawczy, gdzie prezentowano między innymi modele chat, stroje ludowe, rękodzieło. Łopaciński zamierzał przynajmniej część eksponatów zebranych na potrzeby tych wystaw potraktować jako zalążek muzeum o charakterze rolniczo-przemysłowym.