Dokument, nad którym głosowano w Nowym Jorku, dotyczył tzw. rezolucji omnibusowej Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR). To coroczna rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ dotycząca funkcjonowania UNHCR. W tym roku dotyczyła ona także wdrażania Globalnego porozumienia ONZ w sprawie uchodźców.

Już rok temu, 18 grudnia 2018 r., Polska nie wyraziła poparcia dla Globalnego Paktu ws. Uchodźców (Global Compact for Refugees, GCR). Zdaniem Polski dokument, pomimo niewiążącego charakteru, może być podstawą do wywierania wpływu na poszczególne kraje np. w zakresie dokonywania przesiedleń. Przez swój ogólny wydźwięk, porozumienie może przyczyniać się do utrzymywania zjawiska nielegalnej migracji i nadużywania systemów azylowych państw Unii Europejskiej oraz przemytu nielegalnych migrantów.

Priorytetami polskiego rządu są bezpieczeństwo polskich obywateli i utrzymanie kontroli nad przepływami migracyjnymi.

Zdaniem Polski należy pogłębiać współpracę z państwami pochodzenia i tranzytu migrantów. Pozwoli to wzmocnić zdolność tych państw do zarządzania migracją, skutecznej ochrony granic i zwalczania przemytu migrantów. Niezwykle istotne jest poszanowanie suwerenności poszczególnych państw oraz umożliwienie zachowania kompetencji krajowych w dziedzinie migracji i azylu. Polska opowiada się w tej dziedzinie za współpracą, jednak wyraźnie wskazuje potrzebę respektowania uprawnień państw do decydowania o polityce azylowej i migracyjnej na swoim terytorium.

Jednocześnie, Polska znacząco i konsekwentnie zwiększyła w ostatnich latach skalę działań wspierających uchodźców oraz goszczące ich państwa w regionach pochodzenia. W ramach tych działań Polska zapewnia lub finansuje bezpośrednią pomoc żywnościową i medyczną oraz włącza się w budowę infrastruktury szkolnej i szpitalnej. Jednostki podległe MSWiA delegują również swoich funkcjonariuszy i pracowników do najbardziej obciążonym przez napływ uchodźców państw członkowskich, gdzie pomagają oni lokalnym służbom.