Bitwa Warszawska, która odbyła się w 1920 roku, zdecydowała o ówczesnych losach Polski i Europy. Odpierając ofensywę Armii Czerwonej, Polacy nie tylko obronili swoje terytorium, ale też powstrzymali bolszewicki marsz na zachód kontynentu.

Sowieci przeważali nad Polakami potencjałem militarnym i dużo większą liczbą żołnierzy. Ofensywa nieprzyjaciela sprawiła, że Polacy musieli cofać się na całym froncie aż do stolicy. Kulminacyjne starcie rozegrało się na przedpolach Warszawy. Do historii przeszła m.in. walka pod Ossowem (14 sierpnia), w której zginął kapelan ks. Ignacy Skorupka. Najcięższe walki toczyły się w Radzyminie i okolicach. Przez trzy dni miasto przechodziło z rąk do rąk, ale natarcie wroga zostało ostatecznie odparte. 16 sierpnia 1920 r. ruszyła polska ofensywa, która zmusiła wojska Michaiła Tuchaczewskiego do odwrotu. Pierwszego dnia Polacy posunęli się o 45 kilometrów na północ a po 10 dniach przeciwnik był rozbity.

18 października 1920 wszedł w życie rozejm na froncie polsko-bolszewickim. Traktat kończący wojnę między oboma krajami podpisano w Rydze 18 marca 1921 roku. Brytyjski dyplomata lord Edgar d'Abernon, nazwał w 1920 r. Bitwę Warszawską 18. decydującą bitwą w dziejach świata.