Polega na:

1. pokryciu kosztów przejazdu lub przelotu oraz przewozu mienia do Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości dwukrotności ceny biletu kolejowego drugiej klasy od najbliższej miejscu zamieszkania repatrianta za granicą stacji kolejowej do miejsca osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej, na repatrianta i każdego członka najbliższej rodziny repatrianta;
2. zagospodarowaniu i bieżące utrzymanie, w wysokości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w kwartale poprzedzającym dzień przyznania pomocy, na repatrianta i każdego członka najbliższej rodziny repatrianta.
3. pokryciu kosztów związanych z podjęciem w Rzeczypospolitej Polskiej nauki przez osobę małoletnią, podlegającą obowiązkowi szkolnemu w rozumieniu art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 910), w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na każde dziecko.

Pomoc na pokrycie kosztów podróży, może przyznać też konsul. Dotyczy to osób, którym konsul wydał wizę repatriacyjną, a które nie posiadają wystarczających środków na pokrycie kosztów podróży do RP.

Starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta udziela na wniosek repatrianta, który przybył do Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium obecnych Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżanu, Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Tadżykistanu, Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej, w drodze decyzji, pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych i udokumentowanych przez repatrianta kosztów związanych z  remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej. Maksymalna wysokość pomocy to 6000 zł na repatrianta i każdego członka najbliższej rodziny repatrianta. Kwota ta co roku podlega waloryzacji.

Repatriant składa wniosek  o przyznanie pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych, udokumentowanych przez repatrianta kosztów związanych z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej do starosty w terminie dwóch lat od dnia nabycia obywatelstwa polskiego.

Do pobrania

Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji, udziela pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, na wniosek repatrianta, który przybył do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji, posiadając dowód potwierdzający zapewnienie warunków do osiedlenia się w postaci:

1. oświadczenia obywatela polskiego, będącego jego wstępnym, zstępnym lub rodzeństwem, zawierającego zobowiązanie do zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 2 lata lub
2. decyzji Pełnomocnika w sprawie przyznania miejsca w ośrodku adaptacyjnym.

Łączna wysokość pomocy finansowej nie może przekroczyć 25 000 złotych na repatrianta oraz każdego członka jego najbliższej rodziny prowadzącego wspólnie z nim gospodarstwo domowe.

Dodatkowo, wysokość tej pomocy zwiększa się o dopłatę w wysokości nieprzekraczającej 25 000 zł łącznie na repatrianta oraz członków jego najbliższej rodziny prowadzących wspólnie z nim gospodarstwo domowe.

Pomocy udziela się w formie dopłaty do:

1. czynszu najmu lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego albo
2. opłaty do zakwaterowania w domu studenckim, albo
3. kosztów nabycia lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego.

W przypadku dopłaty do czynszu najmu lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego oraz dopłaty do opłaty do zakwaterowania w domu studenckim wysokość miesięcznej pomocy finansowej nie może przekraczać 300 zł na repatrianta (jak również miesięcznej kwoty czynszu lub opłaty za zakwaterowanie w domu studenckim).

Pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych można udzielać w okresie nie dłuższym niż 10 lat od dnia przybycia repatrianta na terytorium RP lub od dnia, w którym upłynął okres pobytu repatrianta w ośrodku adaptacyjnym.

Zgodnie z art. 17b ust. 13 repatriant zwraca kwotę udzielonej pomocy, pomniejszoną o 10% jej wysokości za każdy rok, który upłynął od wypłaty kwoty pomocy, jeżeli lokal mieszkalny lub budynek mieszkalny nabyty z wykorzystaniem pomocy finansowej w formie dopłaty zostanie zbyty przed upływem 10 lat od dnia wydania decyzji w sprawie udzielenia pomocy.

Repatriant nie jest zobowiązany do zwrotu kwoty udzielonej pomocy, jeżeli:

1. w terminie 180 dni od dnia zbycia nieruchomości przedstawi Pełnomocnikowi wypis aktu notarialnego potwierdzającego nabycie kolejnego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego;
2. koszty nabycia kolejnego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego nie są niższe niż podlegająca zwrotowi kwota udzielonej pomocy.

Gmina może udzielić repatriantowi, na jego wniosek, pomocy polegającej na przeprowadzeniu remontu, adaptacji lub na wyposażeniu lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej. Na realizację tego zadania gmina otrzymuje z budżetu państwa dotację celową do wysokości 6 000 zł na repatrianta i na każdego członka jego najbliższej rodziny. Kwota ta podlega rocznej waloryzacji. Pomocy polegającej na  przeprowadzeniu remontu, adaptacji lub na wyposażeniu lokalu mieszkalnego nie udziela się repatriantowi, któremu gmina zapewniła lokal mieszkalny w trybie określonym w art. 21, tj. gdy uchwała Rady Gminy stanowiła dowód potwierdzający posiadanie warunków do osiedlenia się, w oparciu o który konsul wydał wizę krajową w celu repatriacji.

Osoby, które nabyły polskie obywatelstwo w drodze repatriacji mają prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji przez okres do 90 dni od dnia przekroczenia granicy RP. Koszt tych świadczeń pokrywany jest z budżetu państwa.

Należy pamiętać, że nieodpłatne korzystanie ze świadczeń opieki zdrowotnej nie jest powiązane czasowo z przebywaniem w ośrodku adaptacyjnym. W szczególnych sytuacjach repatriant może przebywać w ośrodku adaptacyjnym nawet do 180 dni, jednakże nie wydłuża to okresu uprawnienia do nieodpłatnego korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Po upływie 90 dni od dnia przekroczenia granicy RP repatriant podlega przepisom dotyczącym korzystania z opieki zdrowotnej obowiązującym w odniesieniu do obywateli RP.

Osobie, której wydano decyzję o zakwalifikowaniu do wydania wizy krajowej w celu repatriacji, konsul może zapewnić pokrycie kosztów uczestnictwa w kursie nauki języka polskiego. Pomoc może być również udzielona poprzez zapewnienie uczestniczenia w bezpłatnych kursach języka polskiego i adaptacji w społeczeństwie polskim.

Ponadto w ośrodkach adaptacyjnych dla repatriantów zapewnia się uczestnictwo w zajęciach adaptacyjno-integracyjnych oraz w zajęciach umożliwiających poznanie historii, tradycji i zwyczajów polskich, a także w kursach języka polskiego i kursach zawodowych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o repatriacji repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową. Może się to odbyć poprzez:

1. zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
2. zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na: utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.

Za koszty podnoszenia kwalifikacji zawodowych uznaje się opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.

Zwrot kosztów poniesionych na aktywizację zawodową może być dokonany w okresie nie dłuższym niż 5 lat od nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego. Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów między pracodawcą a starostą.

Zwrot części kosztów poniesionych na aktywizację zawodową przez repatrianta następuje na podstawie umowy zawartej między repatriantem a starostą. Wysokość zwracanej kwoty stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.

Starosta może dokonywać zwrotu części poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta, a także części kosztów poniesionych na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące. Zwrotu dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Podstawą zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę są umowy między pracodawcą a starostą.

Można stosować jedną lub kilka wymienionych form aktywizacji zawodowej, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów.

Rozdział 4b ustawy o repatriacji reguluje sposób i okoliczności przydzielenia repatriantowi „osoby wspierającej repatrianta”. Osoba taka może zostać przydzielona repatriantowi, w drodze decyzji, na wniosek repatrianta uzasadniony jego szczególną sytuacją, przez właściwego miejscowo wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

Szczególna sytuacja może wynikać z:

1. podeszłego wieku;
2. stanu zdrowia;
3. braku umiejętności adaptacyjnych
4. niewładania językiem polskim w wystarczającym stopniu.

„Osobę wspierająca repatrianta” przydziela się na okres nie dłuższy niż 2 lata. Może nią zostać osoba, która:

1. posiada doświadczenie w realizacji projektów lub innych działań mających na celu przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu;
2. nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

Zadaniem takiej osoby jest pomoc repatriantowi w adaptacji na terytorium RP. W szczególności pomoc ta powinna polegać na:

1. udzielaniu informacji o sposobie załatwienia istotnych dla repatrianta spraw z zakresu opieki medycznej, szkolnictwa, pomocy socjalnej oraz zatrudnienia;
2. wspieraniu repatrianta w załatwianiu powyższych spraw, w szczególności w zakresie sporządzania w jego imieniu pism urzędowych;
3. asystowaniu repatriantowi w podeszłym wieku podczas wizyt lekarskich.

Osoba wspierająca może, za zgodą repatrianta, występować do organów władzy publicznej, organizacji oraz instytucji o udzielenie informacji (także zawierających dane osobowe) niezbędnych do udzielenia pomocy repatriantowi.