W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.

Bąblowica - Echinokokoza

Bąblowica jest to choroba odzwierzęca (zoonoza) wywoływana przez larwalne postacie tasiemców z rodzaju Echinococcus. Larwy tych tasiemców, rozwijając się, tworzą formy pęcherzy – stąd polska nazwa bąblowiec. Najczęściej bąblowicę u ludzi wywołują dwa gatunki tasiemców:

- Echinococcus granulosus - wywołujący bąblowicę jednojamową (jednokomorową),

- Echinococcus multilocularis – wywołujący bąblowicę wielojamową (wielokomorową).

Przebieg choroby uzależniony jest od lokalizacji pasożyta. Tasiemce mogą ulokować się w każdym organie lub tkance, lecz w 80-95% przypadków bąblowicy znajdowane są w wątrobie i płucach. Z uwagi na powolny wzrost torbiele E. granulosus nie wywołują początkowo objawów chorobowych i są wykrywane przypadkowo, przy wykonywaniu badań obrazowych. W wyniku kilkuletniego rozwoju bąblowce mogą osiągać do kilkunastu centymetrów średnicy – wówczas uciskając na drogi żółciowe, powodują zastój żółci i rozwój żółtaczki, a w przypadku ucisku na naczynia wnęki wątrobowej wywołują nadciśnienie.
Przy lokalizacji płucnej duże torbiele objawiają się kaszlem, skróceniem oddechu i/lub bólem w klatce piersiowej. Szczególnie niebezpieczne są larwy rozwijające się w ośrodkowym układzie nerwowym i gałce ocznej, gdzie efektem ucisku może być poważne uszkodzenie narządu. Postać E. multilocularis rozwija się głównie w wątrobie, wytwarzając wypustki przenikające do miąższu wzdłuż naczyń krwionośnych. W trakcie dalszego wzrostu larwy, powstają pęcherzyki o średnicy od 0,5 do 6 mm, które mogą odrywać się od torbieli i tworzyć przerzuty, przemieszczając się drogą naczyń krwionośnych i chłonnych najczęściej do płuc i mózgu. 

Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową, poprzez spożycie jaj tasiemca z zanieczyszczonym pokarmem/wodą, przeniesienie jaj do ust za pomocą brudnych rąk. Jaja mogą znajdować się na sierści, pysku i języku zakażonych zwierząt oraz na skażonych przedmiotach.

W Polsce najczęstszym źródłem zakażenia jest pies, lis oraz zanieczyszczony pokarm.

Nieprzestrzeganie zasad higieny, bliski kontakt z zakażonymi zwierzętami i spożywanie niedogotowanej, niemytej, skażonej jajami tasiemca żywności (np. warzyw, owoców leśnych) stanowią czynniki ryzyka zakażenia.

Osoby, które mają bezpośredni kontakt z lisami i ich kałem powinny używać środków ochrony osobistej (przede wszystkim rękawic ochronnych) oraz przestrzegać podstawowych zasad higieny, w tym nie jeść owoców i warzyw bez ich uprzedniego dokładnego umycia, a także pamiętać o każdorazowym myciu rąk przed przygotowaniem lub spożywaniem posiłków.

Leczenie bąblowicy polega na chirurgicznym usunięciu cyst i zastosowaniu odpowiednich leków.

 

 

Sytuacja epidemiologiczna zachorowań na bąblowicę w Wielkopolsce i w Polsce w latach 2010-2023

ROK

WIELKOPOLSKA

POLSKA

l. zachorowań

zapadalność

l. zachorowań

zapadalność

2010

0

-

36

0,09

2011

1

0,03

20

0,05

2012

0

-

28

0,07

2013

0

-

39

0,10

2014

1

0,03

48

0,12

2015

1

0,03

48

0,12

2016

1

0,03

64

0,17

2017

2

0,06

75

0,20

2018

1

0,03

52

0,14

2019

0

-

70

0,18

2020

0

-

18

0,05

2021

1

0,03

26

0,07

2022

1

0,03

46

0,12

2023

0

-

65

0,17

 

 

 

 

{"register":{"columns":[]}}