Komenda Główna
Państwowej Straży Pożarnej

Bolesław Chomicz pochodził ze starego i znamienitego rodu wywodzącego się z Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego rodzice mieszkali w Kijowie i prowadzili tam dom otwarty dla licznej kolonii polskiej. Bolesław, najmłodszy z licznego rodzeństwa, urodził się w 1878 r. i dorastał w trudnych warunkach, gdzie jak sam wspominał "okrutne metody ucisku zaborczego były bodźcem do hartowania duszy i potęgowania uczuć patriotycznych". Po rozpoczęciu nauki w szkole średniej w Grodnie rozpoczął działalność konspiracyjną. W 1901 r. ukończył studia prawnicze w Kijowie i otrzymał pracę w Zarządzie Ubezpieczeń Wzajemnych Budowli od Ognia w Opatowie. W okresie ruchów wolnościowych w 1905 r. został usunięty przez władze carskie z pracy za próbę posługiwania się w administracji językiem polskim i skazany na dwumiesięczne więzienie. Po odbyciu kary poświęcił się pracy pedagogicznej w Łodzi. Śledzony przez policję porzucił dotychczasową pracę i ponownie zajął się ubezpieczeniami, publikując w "Ekonomiście" i "Zorzy". W 1909 r. rozpoczął pracę w Warszawskim Towarzystwie Ubezpieczeń. W nagrodę za wzorową postawę został wysłany do Niemiec na studia na politechnice w Akwizgranie (wydział ubezpieczeniowy), a później na praktykę ubezpieczeniową do Paryża.

Coraz bardziej interesowało go pożarnictwo, które próbował mocniej złączyć z zadaniami samorządów. W "Ekonomiście" ogłosił obszerną pracę pt. "Pożary a samorząd". Pracując w Warszawskim Towarzystwie Ubezpieczeń, rozwinął aktywną współpracę z ruchem strażackim, a także z Centralnym Towarzystwem Rolniczym w Warszawie i Związkiem Kółek Rolniczych. Równocześnie wraz z braćmi, fachowcami z branży ogrodniczej, otworzył skład i "Hodowlę Nasion". Często powtarzał "nie marzyć, ale działać", i dlatego wraz z grupą czołowych działaczy pożarnictwa podjął intensywne starania o zjednoczenie ochotniczych straży pożarnych, działających w Królestwie Polskim. Mając poparcie w środowisku strażackim, dzięki wyjątkowemu samozaparciu i silnej woli, doprowadził do rozpoczęcia wydawania w grudniu 1912 r. miesięcznika "Przegląd Pożarniczy", którego był redaktorem naczelnym do sierpnia 1914 r. Stał się wtedy autorytetem pożarniczym.

Uczestniczył w 1912 r. w kongresie CTIF w Petersburgu, na którym poddał gruntownej analizie stan palności w Królestwie Polskim. W kwietniu 1915 r. uzyskał zgodę władz na założenie Towarzystwa świętego Floriana, które miało przełamać monopol rosyjskiej centralistycznej organizacji strażackiej i doprowadzić do powstania patriotycznego związku strażackiego. I rzeczywiście, organizacja ta przerodziła się w 1916 r. w Związek Floriański mający wielkie zasługi dla rozwoju ochrony przeciwpożarowej w Polsce. Po opuszczeniu Królestwa Polskiego przez Rosjan w 1915 r. powierzono mu stanowisko prezesa Instytucji Ubezpieczeń Wzajemnych Budowli od Ognia, gdzie rozwinął energiczną działalność na rzecz odzyskania zagrabionych kapitałów. Szybko odtworzył i zreorganizował instytucję.

We wrześniu 1916 r., głównie dzięki jego inicjatywie, odbył się w Warszawie I Ogólnokrajowy Zjazd Straży Ogniowych z Królestwa Polskiego. Podczas jego trwania utworzono Związek Floriański. Na jego prezesa zjazd wybrał Bolesława Chomicza. W tym czasie Związek wykonał wszechstronną pracę mającą na celu przygotowanie warunków do zjednoczenia straży pożarnych z trzech zaborów po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zapewnienie rozwoju pożarnictwa. W redagowanym przez siebie "Przeglądzie Pożarniczym" (1912-1914) i po wznowieniu jego wydawania w styczniu 1917 r. pod redakcją Leona Ostaszewskiego dużo publikował z myślą o pogłębieniu obywatelskiej świadomości oraz integracji strażaków. W 1921 r. pod jego kierownictwem odbył się zjazd zjednoczeniowy, na którym utworzono Główny Związek Straży Pożarnych RP. Bolesław Chomicz został jego pierwszym prezesem.

Osobistym jego sukcesem było przygotowanie dla rządu projektu ustawy ubezpieczeniowej, uchwalonej przez Sejm 21 kwietnia 1921 r. W roku 1922 ogłosił na łamach "Przeglądu Pożarniczego" "pospolite ruszenie w obronie skarbu państwa". W 1924 r. był współorganizatorem II Ogólnopaństwowego Zjazdu Delegatów Straży Pożarnych. Od przewrotu majowego w 1926 r. do 1928 r. pracował jako adwokat. W 1928 r. zorganizował Komunalną Kasę Oszczędności powiatu warszawskiego, kierując jej działalnością i przyczyniając się do podźwignięcia rodzimego drobnego handlu i rzemiosła.

We wrześniu 1939 r. podczas walk w obronie Warszawy został ranny. Po odzyskaniu zdrowia wziął udział we współtworzeniu Strażackiego Ruchu Oporu "Skała". Pełnił też obowiązki prezesa konspiracyjnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych i organizował pomoc dla walczšcego getta. W swojej podwarszawskiej rodzinnej miejscowości ukrywał Żydów.

Po wojnie włączył się w nurt życia publicznego. Gdy reaktywowano Związek Straży Pożarnych RP stanął na czele jego Zarządu Przymusowego. Związek przystąpił do odbudowy polskiego pożarnictwa, jednak próba jego upolitycznienia nie pozwoliła B. Chomiczowi na dalszą w nim działalność. Po śmierci braci, mając 72 lata, przejął kierownictwo nad rodzinną firmą ogrodniczą i w Mysiadle pod Warszawą, założył szkółkę drzew owocowych.

Zmarł w Warszawie 15 maja 1959 r. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Bolesław Chomicz był człowiekiem wybitnym. Cechowała go pasja pracy i nieprzeciętny talent organizatorski. Był bezkompromisowy, nie uznawał żadnej taryfy ulgowej dla nierzetelności, bałaganiarstwa i marnotrawstwa.

Dziś medalem jego imienia, Zarząd Główny ZOSP RP honoruje wybitnych działaczy pożarniczych.