Józef Lech Zajączkiewicz
W 1939 r. ukończył w Centralnym Ośrodku Wyszkolenia Pożarniczego w Warszawie – kurs VII stopnia dla instruktorów pożarnictwa i został przyjęty do pracy w Wydziale Technicznym Związku Straży Pożarnych RP. Uczestniczył w Kampanii Wrześniowej w obronie Warszawy. Od początku 1940 r. pracował dorywczo w różnych jednostkach pożarniczych w Warszawie.
1 czerwca 1940 r. rozpoczął pracę w Centralnej Szkole Pożarniczej, w Posterunku Straży Pożarnej na Żoliborzu, a następnie w Oddziale Doświadczalnym i warsztatach szkolnych, jako zastępca kierownika. W CSP był też instruktorem i wykładowcą przedmiotów technicznych na kursach pożarniczych. W konspiracji działał od maja 1942 r. jako członek Armii Krajowej ps. „Filut”. W Powstaniu Warszawskim brał czynny udział jako oficer techniczny plutonu AK, zgrupowania „Żywiciel” na Żoliborzu. W czasie powstania został awansowany do stopnia kapitana poż. przez naczelnego inspektora Korpusu Technicznego RP, ale po wyzwoleniu awansu nie uznano. Po powstaniu, jako jeniec wojenny został wywieziony przez Niemców. Przebywał najpierw w obozie, później na robotach przymusowych. Po wojnie wrócił do kraju i w latach 1947–50 pracował jako kierownik działu technicznego Związku Straży Pożarnych RP w Warszawie, a następnie do 1952 r. w Centrali Sprzętu Pożarniczego i Ochronnego (CENPO) w Warszawie.
Z dniem 1 grudnia 1952 r. przeszedł do Zakładów Wytwórczych Urządzeń Termotechnicznych w Łodzi na stanowisko kierownika kontroli technicznej. W latach 1959–62 prowadził w Łodzi zakład rzemieślniczy. W latach 1968–81 pracował w pomaturalnej Szkole Oficerów Pożarnictwa, a później w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie jako wykładowca, a następnie kierownik działu zaopatrzenia do roku 1981 tj. do czasu przejścia na emeryturę.
Zmarł w Warszawie 7 marca 1998 r.