Komenda Główna
Państwowej Straży Pożarnej

   Gen. brygadier Zbigniew Meres urodził się 18 stycznia 1952 r. w Dąbrowie Górniczej. Służbę pożarniczą rozpoczął w 1971 r., będąc słuchaczem pierwszego turnusu Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej. Jako prymus miał prawo wyboru miejsca pracy. Zdecydował się na województwo katowickie, gdzie podjął pracę w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnych w Chorzowie. W trudnym operacyjnie rejonie Śląska miał możliwość skonfrontowania z rzeczywistością swojej fachowej wiedzy i praktycznego doskonalenia umiejętności ratowniczych.

Po przeniesieniu do Komendy Wojewódzkiej Straży Pożarnych (KWSP) w Katowicach, a następnie Komendy Rejonowej Straży Pożarnych w Dąbrowie Górniczej, zajmował się działalnością prewencyjną. Po dwóch latach nienagannej służby, podczas której wykazał się profesjonalizmem i praktycznymi umiejętnościami zawodowymi, został ponownie skierowany do KWSP na stanowisko kierownika służby prewencji. Wysokie kwalifikacje zawodowe pozwoliły mu uzyskać uprawnienia rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych. Nabyte doświadczenia w pełni wykorzystywał na kolejnych stanowiskach - kierownika służby operacyjnej, a następnie zastępcy komendanta i komendanta katowickiej KWSP. W latach 1992-1997, po utworzeniu Państwowej Straży Pożarnej, ponownie powierzono mu funkcję komendanta wojewódzkiego PSP w Katowicach. Sprawując przez wiele lat nadzór nad całokształtem spraw związanych z ochroną przeciwpożarową w regionie Śląskim, przyczynił się do uzyskania wysokiej pozycji ochrony przeciwpożarowej województwa katowickiego.

Brał udział w akcji ratowniczo-gaśniczej podczas pożaru lasów w Kuźni Raciborskiej w 1992 r., którą początkowo kierował, a następnie do końca akcji był szefem sztabu. Dowodził siłami wojewódzkiego systemu ratowniczo-gaśniczego podczas powodzi "tysiąclecia" w 1997 r. na Górnym Śląsku. W uznaniu jego osiągnięć w dziedzinie ochrony przeciwpożarowej, bezpieczeństwa powszechnego i ochrony ludności, w 1997 r. powołany został na stanowisko komendanta głównego PSP, a 22 marca 2000 r. na szefa Obrony Cywilnej Kraju. Po raz pierwszy, łącząc obie te funkcje, był odpowiedzialny za całokształt spraw związanych z ochroną przeciwpożarową i obroną cywilną w państwie. Rozwijał i doskonalił działania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, a także przygotował i wdrożył reformę administracji państwa w PSP.

Jest twórcą Krajowego Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności. Osobiście kierował wieloma trudnymi akcjami ratowniczymi, m.in. siłami krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego podczas powodzi w 2001 r. W najbardziej dramatycznym dla Sandomierza momencie przejął bezpośrednie kierowanie akcją ratowniczą. Miasto uratowano przed zalaniem, a jego mieszkańców przed utratą mienia, a nawet życia. Wdzięczni mieszkańcy i władze miasta wyróżniły go za to tytułem Honorowego Obywatela Sandomierza. Jest także Honorowym Obywatelem swojego rodzinnego miasta - Dąbrowy Górniczej. Wysoko ceniony za umiejętności dowódcze i profesjonalizm zawodowy z powodzeniem umacniał prestiż polskiego pożarnictwa w kraju i za granicą. Po przejściu 30 maja 2002 r. w stan spoczynku został dyrektorem Departamentu Bezpieczeństwa Powszechnego w MSWiA. Funkcję tę pełnił do końca tegoż roku.

Jest długoletnim członkiem Prezydium Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. Na XI Krajowym Zjeździe Związku powierzono mu funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego ZOSP RP.

Za wybitne osiągnięcia w służbie został uhonorowany awansami na stopnie nadbrygadiera (1997) i generała brygadiera (2000) oraz odznaczony Złotym Znakiem Zwišzku Ochotniczych Straży Pożarnych RP (1993), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Laską Skautowską ZHP ,,Niezawodnemu Przyjacielowi? (2001), wręczoną przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego.

Jest również współzałożycielem i członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa.

Zmarł 14 listopada 2023 r.