Marcin Szkopowski
Rozpoczął ją w 1915 r., a więc w czasie, kiedy polski strażak najbardziej potrzebował wsparcia duchowego i moralnego. Warszawę opuścili znienawidzeni zaborcy rosyjscy (zrabowawszy sprzęt i wyposażenie), a już rozpoczynał swe antypolskie rządy zaborca niemiecki. Toczyła się wojna. W tych trudnych warunkach organizowała się na nowo Warszawska Straż Ogniowa (WSO). Przychodzili nowi ludzie, z których trzeba było dopiero wyszkolić na strażaków, i tu wystarczyli oficerowie. Ale cięższej pracy wymagało wyrobienie cech humanitaryzmu, bezinteresownej pomocy i poświęcenia. Ta rola przypadła ks. Szkopowskiemu, który na prośbę władz miasta i komendanta Józefa Tuliszkowskiego otrzymał przydział do WSO na podstawie decyzji metropolity warszawskiego, abp. Aleksandra Kakowskiego.
Uzyskawszy stopień oficerski, rozpoczšł pracę od zorganizowania stałej opieki duszpasterskiej i opracowania specjalnego ceremoniału. Do tej pory bowiem nie było w straży takich zasad. WSO pod zarządem rosyjskim pozbawiona była takiej opieki. Sprowadzała się ona jedynie do wizyt księży parafialnych z okazji świąt oddziałów straży. Ks. Szkopowski zamieszkał w Oddziale I WSO na ul. Nalewki 3. Odrestaurował kaplicę Matki Boskiej Częstochowskiej, w której odprawiał w każdą niedzielę mszę świętą dla strażaków i wygłaszał płomienne kazania, odwołujące się do patriotycznych tradycji.
Często też widywano go zabieganego, z opaską oddziałową na rękawie sutanny i w okrągłej czapce kepi, tak charakterystycznej dla warszawskiej jednostki. Już 25 sierpnia celebrował w kościele świętego Krzyża pierwszą uroczystą mszę świętą w intencji służby, mając przy boku asystę strażacką i liczne poczty sztandarowe, co było wówczas zupełną nowością. Niespotykany był również przyjazd wielu pojazdów z załogami, które zgromadziły się przed kościołem na Krakowskim Przedmieściu.
We wrześniu 1916 r. Warszawa gościła uczestników I Ogólnokrajowego Zjazdu Straży Ogniowych z Królestwa Polskiego. Zjazd rozpoczęła uroczysta msza święta, którą koncelebrował ks. Szkopowski. Uczestniczył też żywo w pracach zjazdu. Od początku włączył się w piękne dzieło budowania jedności polskiego pożarnictwa po tragicznym okresie rozbiorów. Należał do głównych architektów powstajšcego Związku Floriańskiego, który odegrał rolę spoiwa rozbitego ruchu strażackiego. Wszedł do pierwszego zarządu Związku.
Był jednym z czołowych organizatorów I Ogólnopaństwowego Zjazdu Delegatów Straży Ogniowych Rzeczypospolitej Polskiej w 1921 r., na którym został utworzony Główny Związek Straży Pożarnych RP - organizacja, która odegrała ważną rolę w umacnianiu i rozwijaniu polskiej ochrony przeciwpożarowej oraz stworzyła mocne podstawy do budowy nowoczesnej służby. Brał czynny udział w pracach II Ogólnopaństwowego Zjazdu Straży Pożarnych w 1924 r. W swym wystąpieniu z okazji wręczenia Związkowi sztandaru przypomniał, wobec rzeszy delegatów, jego rolę w umacnianiu dumy i honoru strażackiego, a także jako symbolu najszczytniejszych cech służby strażackiej. Wiele jego wystąpień służyło rozwojowi więzi, ukazywaniu postaw moralnych i czystości intencji strażackich.
W 1937 r. poświęcił kamień węgielny pod budowę Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Pożarniczego na Żoliborzu w Warszawie i objął obowiązki rektora kościoła św. Marcina przy ulicy Piwnej na Starym Mieście w Warszawie.
Zginął w 1944 r. w swoim kościele, przysypany jego gruzami podczas Powstania Warszawskiego.