Władysław, Paulin Tarczyński
Pracował aktywnie jako społecznik. W 1879 r. założył pierwszą w Łowiczu, bezpłatną wypożyczalnię książek. Interesował się historią Łowcza i regionu, wydał książkę „Łowicz – wiadomości historyczne (...)”. W 1899 r. był współtwórcą Towarzystwa Wzajemnego Kredytu założonego w 1901 r., w którym pełnił funkcję członka zarządu i dyrektora. Należał do wielu organizacji i stowarzyszeń o charakterze kulturalnym w Łowiczu i Warszawie. W 1905 r. otworzył dla publiczności utrzymywane przez siebie „Muzeum Starożytności”, którego zbiory stały się podstawą do działającego współcześnie Muzeum w Łowiczu (pierwotnie w pomieszczeniach straży pożarnych).
Czynnie działał w Polskim Towarzystwie Krajoznawczym. W 1879 r. wstąpił do tworzonej Ochotniczej Straży Pożarnej w Łowiczu, angażując się w pracę na jej rzecz. Pełnił funkcje członka komisji rewizyjnej oraz prezesa rady, wspierając finansowo inicjatywę wybudowania siedziby straży i jej wyposażenia. Dla potrzeb straży skonstruował tzw. wóz rekwizytowy będący w założeniu nowoczesnym pojazdem strażackim trakcji konnej. Szczegółowy opis wozu wraz z wysoką oceną zamieścił „Przegląd Techniczny” z kwietnia 1882 r. Konstrukcja ta, rok później została nagrodzona srebrnym medalem na ogólnokrajowej wystawie Towarzystwa Wyścigów Konnych w Warszawie w kategorii pojazdów konnych. Po początkowych sukcesach nie spełniły się jednak nadzieje konstruktora na rozpowszechnienie produkcji.
Władysław Tarczyński wspierał także straż pożarną talentem poetyckim, układając „Pieśń poranna” i „Pieśń wieczorną” strażaków łowickich, śpiewane podczas uroczystości i zajęć codziennych. W szeregach łowickiej straży pożarnej pracował aktywnie do wybuchu I wojny światowej, ściśle współpracując z Emilem Balcerem. Za postawę patriotyczną był internowany przez Niemców w Celle pod Hanowerem w 1916 r.
Po powrocie do Łowicza skupił się na reaktywowaniu muzeum, które przekazał aktem notarialnym społeczeństwu.
Zmarł 5 września 1918 r.