Feliks Dela
W styczniu 1971 r. został powołany na stanowisko zastępcy komendanta rejonowego straży pożarnych, a następnie w 1976 r. na stanowisko komendanta rejonowego straży pożarnych w Bytomiu. W 1978 r. ukończył studia inżynierskie w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej. Dodatkowo studiował organizację i zarządzanie na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W tym czasie brał udział w wielu seminariach i konferencjach organizowanych w Polsce i za granicą. W 1984 r. komendant główny straży pożarnych powołał go na stanowisko komendanta Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Krakowie.
Dzięki niezwykłemu uporowi oraz fachowości stworzył i zrealizował ostatecznie w 1992 r. wizję nowoczesnej szkoły, która zyskała nowe obiekty, poligon, młodą ambitną kadrę, stając się tym samym najlepszą szkołą pożarniczą w kraju. W 1991 r. minister spraw wewnętrznych powierzył mu misję tworzenia prawnych i organizacyjnych podstaw nowoczesnej zawodowej formacji ratowniczej. Po jej wypełnieniu został pierwszym komendantem głównym Państwowej Straży Pożarnej, stając na czele sił ratowniczych biorących udział w wielkich i skomplikowanych akcjach ratowniczo-gaśniczych, m.in. takich jak pożar lasów w Kuźni Raciborskiej (1992), wybuch gazu w budynku mieszkalnym w Gdańsku (1994), działania ratownicze podczas powodzi „tysiąclecia" w Polsce (1997).
W listopadzie 1992 r. został uhonorowany awansem na stopień nadbrygadiera. Pięć lat później uzyskał stopień generała brygadiera.
Dzięki niemu straż pożarna zdobyła wysokie uznanie społeczne jako jedna z najbardziej profesjonalnych służb w kraju, gotowa nieść pomoc podczas każdego zagrożenia. Jego zasługą jest unowocześnienie technicznego wyposażenia straży pożarnych, odmłodzenie kadry i wzrost poziomu jej wykształcenia. W wyniku podjętych działań nastąpiła także znacząca przemiana w świadomości strażaków i społeczeństwa. Jego zasługą jest budowa wielu nowoczesnych i modernizacja ponad 200 strażnic, wykształcenie setek oficerów i blisko 2000 aspirantów, stworzenie struktur międzynarodowej współpracy pożarniczej oraz grup szybkiego reagowania.
Jest głównym architektem gruntownych przemian w systemie ochrony przeciwpożarowej, twórcą nowoczesnych służb ratowniczych Państwowej Straży Pożarnej oraz autorem krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego do zwalczania różnego rodzaju zagrożeń dla ludzkiego życia, mienia i środowiska naturalnego. Jako szef Obrony Cywilnej Kraju w latach 1997-1998 zapoczątkował wdrażanie nowoczesnego systemu bezpieczeństwa cywilnego państwa.
W 1998 r. przeszedł w stan spoczynku. W 2000 r. przygotował koncepcję współczesnego systemu szkolenia ochotniczych straży pożarnych i nowoczesnej społecznej formacji ratowniczej. Opracowany pod jego przewodnictwem program „Feniks 2020" zyskał aprobatę Prezydium Zarządu Głównego ZOSP RP, którego był członkiem. Przygotował także „Narodowy Program Bezpieczeństwa Cywilnego”, nadając wysoką rangę społecznym formacjom ratowniczym, w których upatruje się fundament systemu bezpieczeństwa cywilnego państwa.
W 2001 r. minister spraw wewnętrznych i administracji zaproponował mu stanowisko dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa Powszechnego MSWiA. Po przyjęciu tej propozycji reprezentował rząd przed komisjami sejmowymi, przyczyniając się do wprowadzenia w życie ustawy o stanie klęski żywiołowej, która stworzyła prawne podwaliny nowoczesnego systemu zarządzania kryzysowego w Polsce. Jest inicjatorem i autorem wielu wykonawczych aktów prawnych do ustaw w zakresie prawa kryzysowego i ratownictwa.
W lipcu 2002 r. został dyrektorem Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach oraz szefem zespołu koncepcyjnego do opracowania ustaw o krajowym systemie ratowniczym, obronie cywilnej i służbach ratowniczych, pełniąc jednocześnie funkcję doradcy sekretarza stanu w MSWiA do spraw bezpieczeństwa powszechnego państwa.
Do końca 2013 r. społecznie działał w Państwowej Straży Pożarnej oraz ochotniczych strażach pożarnych.
Odznaczony między innymi:
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1992),
- Medalem Honorowym im. Józefa Tuliszkowskiego (1994),
- Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP (1994),
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1995),
- Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1997),
- Wyróżniony Odznaką Honoris Gratia (2010),
- Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2014),
- Złotym Medalem Honorowym im. Józefa Tuliszkowskiego (2015).
Zmarł 14 lipca 2017 roku.