Edmund Kowalski
Przydział do Centralnej Szkoły Pożarniczej dostał w maju 1942 r. W 1943 r. ukończył kurs oficerski i podjął pracę wykładowcy instruktora. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim w zgrupowaniu „Żywiciel” odnosząc liczne rany. Po jego upadku przebywał w obozach jenieckich. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i w 1946 r. podjął pracę w Centralnej Szkole Pożarniczej i Centralnym Ośrodku Wyszkolenia Pożarniczego na stanowisku zastępcy komendanta. W 1951 r. przeszedł do pracy w Związku Spółdzielni Spożywców „Społem” jako inspektor ochrony przeciwpożarowej, a następnie w 1955 r. do Ministerstwa Handlu Wewnętrznego. W latach 1956–61 pracował w Komendzie Głównej Straży Pożarnych jako starszy oficer w Wydziale Szkolenia Zawodowego.
W latach 1961–66 i 1968–71 pracował w szkole pożarniczej na Żoliborzu, jako kierownik cyklów nauczania przedmiotów operacyjno-bojowych Szkoły Oficerów Pożarnictwa, angażując się w organizowanie i prowadzenie działalności dydaktyczno-wychowawczej. W latach 1966–68 pełnił obowiązki dyrektora nauk SOP, a następnie w okresie 1971–75 starszego wykładowcy przedmiotów operacyjno-taktycznych w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarnictwa, skąd przeszedł na emeryturę.
Oprócz służby strażackiej swoje życie poświecił idei PCK, której był aktywnym działaczem i propagatorem. Za zasługi w tej dziedzinie otrzymał trzykrotnie Odznakę Honorową PCK I stopnia (tzw. Kryształowe Serce).
Był wyróżniony Medalem Wojska (londyńskim), Medalem za Warszawę, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej.
Zmarł 16 lutego 1998 r.