Zygmunt Jarosz
Dwa lata później, po odbyciu kursu uzupełniającego dla oficerów pożarnictwa w Centralnej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie, przeniesiony został do Warszawskiej Komendy Straży Pożarnych (WKSP) na stanowisko zastępcy komendanta. Pracował na nim do 1966 r., przyczyniając się do nadania stołecznej jednostce odpowiedniej rangi przez rozbudowę strażnic i zaplecza technicznego, kształtowanie systemu prewencyjnego i operacyjnego. Dzięki temu warszawskie straże pożarne weszły na drogę nowoczesnego rozwoju, a WKSP stała się równorzędnym partnerem dla innych służb technicznych. W lipcu 1966 r. powołany został na stanowisko zastępcy komendanta, a 1 stycznia 1968 r. komendanta głównego straży pożarnych. Za jego kadencji miało miejsce wiele ważnych wydarzeń, które umocniły prestiż ochrony przeciwpożarowej w Polsce. Do najważniejszych należy opracowanie i wydanie dekretu o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa w 1974 r., ustawy o ochronie przeciwpożarowej w 1975 r. oraz powołanie w 1972 r. Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Ochrony Przeciwpożarowej w Józefowie pod Warszawą i utworzenie Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach (przekształconego w lutym 1993 r. w Centralne Muzeum Pożarnictwa).
Jako komendant główny straży pożarnych przyczynił się wydatnie do rozwoju techniki pożarniczej w kraju poprzez rozpoczęcie produkcji różnych typów samochodów bojowych i pomocniczych, produkcję nowoczesnych węży pożarniczych, motopomp oraz sprzętu ochronnego dla zwiększenia bezpieczeństwa załóg, biorących udział w akcjach gaśniczo-ratowniczych. Miał bezpośredni udział w rozwoju szkolnictwa pożarniczego w tamtym okresie. Przyczynił się do powołania w roku 1971 Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej w Warszawie, kształcącej najpierw inżynierów pożarnictwa, a następnie magistrów inżynierów różnych specjalności pożarniczych i Szkół Choršżych Pożarnictwa w Poznaniu (1971) i Krakowie (1973). Był pierwszym komendantem głównym straży pożarnych, który rozpoczął promowanie oficerów pożarnictwa szablą, zgodnie z tradycją obowiązującą w formacjach mundurowych w Polsce. 15 maja 1976 r. został mianowany na stopień generała pożarnictwa, co stanowiło wyraz uznania dla osiągnięć służbowych i osobistych zalet jego charakteru. Cieszył się niekwestionowanym autorytetem na arenie międzynarodowej. Przez dwie kadencje (w latach 1974-1983) pełnił z wyboru funkcję wiceprezydenta ds. zapobiegania pożarom w międzynarodowej organizacji pożarniczej CTIF. Przyczynił się do umocnienia polskiego pożarnictwa na forum europejskim i podniesienia prestiżu Polski za granicą. 31 sierpnia 1981 r., po 14 latach pełnienia obowiązków komendanta głównego straży pożarnych, na własną prośbę przeszedł w stan spoczynku. W uznaniu zasług, władze CTIF nadały Generałowi dożywotni tytuł honorowego wiceprezydenta tej organizacji.
Generał pożarnictwa Zygmunt Jarosz został wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych, Złotym Medalem "Za Zasługi dla Obronności Kraju" oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i korporacyjnymi (krajowymi i zagranicznymi). Był przewodniczącym Kapituły Medalu Honorowego im. Józefa Tuliszkowskiego, nadawanego przez komendanta głównego PSP osobom najbardziej zasłużonym dla pożarnictwa.
Zmarł 18 lipca 2007 roku.