Kpt. Izydor Mikołaj Prokopp urodził się 18 lutego 1894 r. w Białymstoku. Po ukończeniu szkoły miejskiej, w latach 1911–1914 uczył się w wileńskiej szkole wojskowej. Uczestniczył w I wojnie światowej, w wyniku której trafił do niewoli niemieckiej. W 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1918–1929, jako ppor. WP, dowódca kompanii piechoty. W jednej z bitew został ciężko ranny. Po odzyskaniu niepodległości do roku 1926 pełnił w wojsku różne obowiązki służbowe. Jako kapitan WP ukończył kurs pożarniczy i został komendantem Wojskowej Straży Pożarnej w Brześciu n/ Bugiem. W 1926 r. został zdemobilizowany, a 1 czerwca tegoż roku został komendantem Warszawskiej Straży Ogniowej, gdzie dał się poznać jako rzutki i energiczny organizator. Pod jego kierownictwem zakończono całkowitą motoryzację straży i w 1928 r. konie przestały pełnić służbę w Warszawie. W następnych latach doprowadził do unowocześnienia taboru samochodowego i zakupienia dużej liczby specjalistycznego sprzętu gaśniczego i w ten sposób WSO uzyskała dużą siłę bojową. Jako komendant dużą troskę przykładał do poprawy warunków służby i dbał o wyszkolenie strażaków. W 1927 r. z okazji III Ogólnopolskiego Zjazdu Straży Ogniowych w Poznaniu, reprezentacja WSO pod jego dowództwem zajęła pierwsze miejsce wśród kilkunastu startujących straży z całego kraju.
Liczne obowiązki służbowe nie przeszkodziły mu uzyskać tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1934 r. opublikował pracę doktorską pt. „Historia bezpieczeństwa ogniowego w Królestwie Polskim w latach 1831–1855”. W tym samym roku zakończył pracę na stanowisku komendanta, obejmując pełnienie obowiązków stołecznego inspektora Związku Straży Pożarnych RP. W okresie od stycznia do września 1939 r. był komendantem Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Pożarniczego w Warszawie.
Zmobilizowany, uczestniczył w kampanii wrześniowej i wraz ze swoją jednostką przeszedł na Węgry, gdzie został internowany. Do kraju powrócił w lipcu 1945 r. Podjął pracę w Ministerstwie Administracji Publicznej w inspektoracie pożarnictwa. W latach 1947–1949 był kierownikiem samodzielnego referatu pożarnictwa w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Ostatnim miejscem jego pracy były Zakłady Graficzne „Dom Słowa Polskiego”.
Zmarł 1 czerwca 1961 r. w Warszawie.
