Komenda Główna
Państwowej Straży Pożarnej

   Płk poż. Władysław Pilawski - ur. się 29 grudnia 1913 r. w Czarnkowie w woj. wielkopolskim. Pochodził z wielodzietnej rodziny, wychowywany w duchu patriotycznym. Swoje zainteresowanie pożarnictwem odziedziczył po ojcu, aktywnym działaczu pożarnictwa ochotniczego na Ziemi Czarnkowskiej. W 1934 r. Władysław Pilawski wstąpił w szeregi Ochotniczej Straży Pożarnej w swojej rodzinnej miejscowości. Po złożeniu podania do Okręgu Wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Poznaniu, został skierowany na kursy przygotowawcze do zawodowej służby pożarniczej. W następnym roku uzyskał kwalifikacje, kończąc kurs I stopnia w Kościanie oraz kursy mechaników motopomp i kursy II i III stopnia. W 1935 r. objął stanowisko powiatowego instruktora pożarnictwa w Rawiczu. Rok później ukończył w Łodzi kurs pożarniczy dla oficerów pożarnictwa – członków Korpusu Technicznego Związku Straży Pożarnych RP, uzyskując stopień młodszego instruktora. Objął stanowisko powiatowego instruktora pożarnictwa, nadzorując i kierując działalnością przeszło 120 Ochotniczych Straży Pożarnych. W 1939 r., będąc pracownikiem okręgu wojewódzkiego Zarządu Straży Pożarnych w Poznaniu, ukończył kurs z zakresu techniki pożarniczej i równocześnie odbył praktyki w zakładach Lilpop, Rau i Lowenstein w Warszawie, zajmujących się produkcją motopomp pożarniczych „Syrena”.

We wrześniu 1939 r. wziął udział w wojnie obronnej przeciwko hitlerowskiemu najeźdźcy, dowodząc plutonem 55. Pułku Piechoty „Leszno”. W czerwcu 1940 r. podjął pracę w Warszawskiej Straży Ogniowej, angażując się jednocześnie w działalność konspiracyjną. Miesiąc później, jako zastępca instruktora pożarnictwa dystryktu, został skierowany przez kierownika technicznego pożarnictwa na terenie Generalnej Guberni do Lublina.

W sierpniu 1940 r., z inspiracji ppłk. WP Józefa Spychalskiego rozpoczął działalność w Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej.

W Strażackim Ruchu Oporu „Skała” pełnił obowiązki zastępcy komendanta na dystrykt lubelski. Jako aktywny członek kierownictwa „Skały” uczestniczył w realizacji ważniejszych zadań ustalanych dla tej organizacji. W styczniu 1943 r. został oddelegowany do Centralnej Szkoły Pożarniczej w Warszawie jako szef kursu oficerów pożarnictwa, a po jego zakończeniu powrócił na poprzednie stanowisko. Rok później wyjechał do Krakowa, gdzie podjął pracę w biurze kierownika technicznego pożarnictwa.

Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Wielkopolski, obejmując stanowisko komendanta Zawodowej Straży Pożarnej w Poznaniu i zajmując się m.in. odbudową zniszczonych i budową nowych obiektów straży. W czerwcu 1950 r. podjął pracę w Komendzie Głównej Straży Pożarnej w Warszawie, gdzie zajął się opracowywaniem przepisów wprowadzających nową organizację ochrony przeciwpożarowej związaną ze zmianami w strukturze administracyjnej państwa. W 1953 r. był dwukrotnie aresztowany i przesłuchiwany przez służbę bezpieczeństwa. W związku z odmową współpracy, na początku 1954 r. został zwolniony ze służby. Do 1957 r. pracował w Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego w Warszawie. Z dniem 23 lutego 1957 r. powrócił do służby. Minister spraw wewnętrznych powołał go na stanowisko zastępcy komendanta głównego Straży Pożarnych. Głównym kierunkiem jego działalności na tym stanowisku był rozwój techniki pożarniczej. Funkcję tę pełnił przez 22 lata, tj. do czasu przejścia na emeryturę. W 1958 r., jako reprezentant Polski brał udział w kongresie CTIF w Wiedniu. W tej międzynarodowej organizacji pożarniczej działał z zaangażowaniem i dużymi osiągnięciami do 1979 r., zyskując uznanie władz i organizacji pożarniczych Francji, Niemiec, Jugosławii, Austrii, Luksemburga, Czech i Włoch.

Po zakończeniu w 1979 r. czynnej służby w stopniu pułkownika pożarnictwa zajął się dokumentowaniem chlubnych kart historii polskiego pożarnictwa. Jest autorem 9 książek o tematyce historycznej, był członkiem kapituły Medalu Honorowego im. Józefa Tuliszkowskiego.  
Zmarł w nocy z 19/20 maja 2017 roku.