Marian Gwizdka
W latach 1938–39 był kierownikiem placówki produkcyjno-dystrybucyjnej Składnicy Sprzętu Pożarniczego. W czasie wojny dostał się do niewoli, w której przebywał do czasu wyzwolenia.
W latach 1946–47 pełnił obowiązki komendanta rejonu w Pabianickich Zakładach Przemysłu Bawełnianego. Następnie kierował oddziałem inwestycji w Głównym Instytucie Włókiennictwa. W latach 1949–52 był kierownikiem szkolenia w Państwowym Ośrodku Szkolenia Pożarniczego, a następnie starszym projektantem i konsultantem w Biurze Projektów Przemysłu Papierniczego. W 1956 r. ukończył Politechnikę Warszawską, a następnie Szkołę Oficerów Pożarnictwa. W 1958 r. objął stanowisko komendanta łódzkiej straży pożarnej. W związku z reformą administracji, został komendantem wojewódzkim Straży Pożarnych w Łodzi, które to stanowisko zajmował do czasu przejścia na emeryturę w 1977 r.
Przez okres swej służby położył duże zasługi dla pożarnictwa, jako wybitny organizator pracy i służby. Przyczynił się do rozwoju infrastruktury, wyposażenia jednostek w sprzęt, podniesienia poziomu wyszkolenia i organizacji struktur pożarnictwa łódzkiego. Był mocno zaangażowany w propagowanie historii pożarnictwa łódzkiego. Aktywnie działał w wielu organizacjach społecznych (PCK, LOK, kluby sportowe).
Brał udział w wielu akcjach ratowniczo-gaśniczych. W szczególny sposób wyróżnił się zwłaszcza podczas gaszenia pożarów Łódzkich Zakładów Przemysłu Spirytusowego, Elektrociepłowni i Katedry Łódzkiej.
Za wybitne osiągnięcia zawodowe i społeczne został wyróżniony wieloma odznaczeniami w tym m. in. Krzyżem Oficerskim OOP, Złotym Znakiem Związku OSP i Honorową Odznaką Miasta Łodzi.
Po przejściu w stan spoczynku czynnie uczestniczył w pracach Związku OSP. Był członkiem Kapituły Medalu Honorowego im. Józefa Tuliszkowskiego.
Zmarł w Łodzi 3 czerwca 2000 r.