Rada Legislacyjna

Rada Legislacyjna                                                                                                  2021-04-23

         przy

Prezesie Rady Ministrów

      RL-033-10/21

 

(Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej)

 

Opinia

o projekcie ustawy o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finansowymi

oraz niektórych innych ustaw

 

 

1. Uwagi ogólne

 

1. Przedmiot opinii

Niniejsza opinia dotyczy projektu ustawy o zmianie ustawy  o obrocie instrumentami finansowymi oraz niektórych innych ustaw z dnia 19 października 2020 r., zwanego dalej „Projektem”[1], przygotowanego przez Ministra Finansów i przedstawionego Radzie Legislacyjnej do zaopiniowania przez Prezesa Rządowego Centrum Legislacji.

 

2. Cele projektu

Celem projektu jest dokonanie zmian w krajowym porządku prawnym w związku z wejściem w życie przepisów Unii Europejskiej dotyczących wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych:

• dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniająca dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE[2],
• rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014[3].

Punktem wyjścia świadczenia usług przez firmy inwestycyjne, w ramach funkcjonowania zintegrowanych unijnych wymogów regulacyjnych jest zasada single passport. Jako, że zezwolenie udzielone w jednym z krajów członkowskich stanowi podstawę do wykonywania działalności przez firmę inwestycyjną na terytorium wszystkich państw członkowskich, kluczem do zapewnienia zbliżonego poziomu ochrony dla uczestników rynku kapitałowego, jest jak najdalej idąca unifikacja wymogów dotyczących różnorodnych aspektów bezpieczeństwa. W omawianym przypadku, odnośnie dyrektywy IFD oraz rozporządzenia IFR celem regulacji jest stworzenie jednolitych, zintegrowanych ram regulacyjnych w ujęciu ostrożnościowym dla firm inwestycyjnych, głównie ze względu na zróżnicowane profile działalności gospodarczej tych firm. Oczywiście w ramach wdrażania w poszczególnych państwach członkowskich, dotychczasowych rozwiązań regulacyjnych, stosowana jest zasada proporcjonalności, natomiast efekt tych ocen jest bardzo niejednolity. Niektóre państwa członkowskie podchodzą do poszczególnych rozwiązań bardzo liberalnie, niektóre zaś bardzo restrykcyjnie, dodając w ramach implementacji różnego rodzaju rozwiązania o charakterze gold plating. Ze względu na powyższe niekorzystne zjawiska, doprowadzające do różnego poziomu ochrony inwestorów w ramach poszczególnych państw członkowskich, założeniem omawianych regulacji jest stworzenie systemu nadzoru ostrożnościowego dla firm inwestycyjnych niemających znaczenia systemowego za względu na ich wielkość i ich wzajemne powiązania z innymi podmiotami finansowymi i gospodarczymi. W uproszczeniu zaś – nowe regulacje wymuszają zastosowanie w sposób ustrukturyzowany, zasady proporcjonalności regulacji w ujęciu systemowym.

 

3. Ogólna ocena Projektu

            Podstawowym założeniem regulacyjnym jest określenie wymogów ostrożnościowych, dla firm inwestycyjnych, w zależności od skali prowadzenia działalności, mającej znaczenie z punktu widzenia ryzyk systemowych dla funkcjonowania rynku, jak i w relacjach z klientami.

Biorąc powyższe pod uwagę, firmy inwestycyjne zostały podzielone na trzy kategorie.

Do pierwszej kategorii zaliczono firmy inwestycyjne o znaczeniu systemowym, największe i wzajemnie powiązane w najwyższym stopniu. Są wystarczająco duże, aby stanowić potencjalne zagrożenie dla stabilnego i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych na równi z dużymi instytucjami kredytowymi. Z tego też względu przyjęto, że nadal będą one podlegać przepisom rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającemu rozporządzenie (UE) nr 648/2012 i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE, w szczególności będą miały obowiązek  uzyskania zezwolenia jako instytucja kredytowa.

Do drugiej kategorii zaliczono firmy inwestycyjne, które co prawda nie generują ryzyka systemowego, jednak charakteryzują się najwyższym prawdopodobieństwem generowania ryzyka dla klientów, czy rynków. Z tego też względu podmioty te zostały poddane wymogom ostrożnościowym,  adekwatnym do wskazanych rodzajów ryzyka.

Trzecia kategoria obejmuje niewielkie i wzajemnie niepowiązane firmy inwestycyjne. Z tego też względu, że ryzyka takie podmioty generują najmniejsze, poddano je najniższego poziomu wymogom regulacyjnym.

Główny trzon zmian zawarty jest w ramach nowelizacji ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. po. 89, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą o obrocie”. W celu zachowania spójności regulacji w ramach rozwiązań natury systemowej niezbędne stało się przygotowanie zmian w następujących aktach prawnych:

• ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357, z późn. zm.)
• ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 95, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. po. 89, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1400),
• ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 180, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2020 r. poz. 842),
• ustawie z dnia 5 sierpnia 2015 r. o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 483, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 895, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1252).

 

2. Omówienie szczegółowe

 

1. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 3 i pkt 6, oraz art. 2 ustawy

Przedmiotowa zmiana dodaje art. 69j ustawy o obrocie. Regulacja ta nakłada na określone domy maklerskie, o najwyższym poziomie istotności systemowej, obowiązek wystąpienia do KNF z wnioskiem o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej. Dotyczy to sytuacji, w której  osiągnięto określony w przepisie poziom aktywów (w ujęciu jednostkowym bądź skonsolidowanym). Tego rodzaju rozwiązanie ma zapewnić podleganie podmiotów istotnych systemowo, pod najwyższy poziom wymogów ostrożnościowych, zwiększających stabilność systemową. Takie rozwiązanie poniekąd słuszne, stanowi o zbyt niewielkim poziomie instytucjonalnego bezpieczeństwa systemowego. Wystąpienie bowiem z wnioskiem nie gwarantuje uzyskania zezwolenia. Poza tym wydaje się, że samo przekroczenie określonych progów aktywów, w założeniu ustawodawcy, wiąże się z określonym poziomem aktywów. Samo postępowanie przed organem nadzoru wiąże się z pewnym procesem, który wymaga czasu; przyjmuje się jednocześnie, że wraz z uzyskaniem zezwolenia na prowadzenie działalności, traktowanej wówczas jako działalności bankowej, pierwotne zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej, wygasa (zmiana w art. 1 pkt 6 projektu).  

Przyjęte w projekcie ustawy rozwiązanie, poniekąd słuszne, dobrze się sprawdza, w sytuacji typowej. W przypadku bowiem złożenia wniosku i jego procedowania może istnieć przejściowy stan niepewności wynikający z nieobjęcia najwyższym poziomem reżimu regulacyjnego wymogów określonych w prawie bankowym (sama procedura uzyskiwania zezwolenia wskazana została w art. 2 projektu regulującym zmiany w prawie bankowym). Dużo groźniejsze zjawisko wystąpi wtedy, gdy podmiot zobowiązany do złożenia wniosku, taki wniosek nawet złoży, ale nie uzyska zezwolenia w oparciu o art. 36 prawa bankowego. Nie zmienia to bowiem tego, że ze względu na skalę prowadzenia działalności, jak i strukturalne powiązania, będzie on generował zagrożenia systemowe, pomimo braku określonego zezwolenia. Stąd też, w celu mitygacji tego rodzaju zagrożeń, wskazane byłoby albo poddanie domów maklerskich z pierwszej grupy pewnym obowiązkom ostrożnościowym wynikającym z mocy prawa (niezależnie od posiadanego zezwolenia), albo ograniczenie i uproszczenie procedury uzyskiwania zezwolenia, w celu doprowadzenia do wydawania decyzji o charakterze typowo związanym, bez luzu decyzyjnego organu nadzoru.

            Dodatkowo alternatywnym, dla występowania z wnioskiem o udzielenie zezwolenia rozwiązaniem normatywnym, biorąc pod uwagę charakter przesłanek związanych z uruchomieniem określonego trybu proceduralnego, jest przyjęcie, że postępowanie tego rodzaju jest wszczynane z urzędu. Wynika to również, co do zasady, z charakteru decyzji; w wyniku decyzji, dom maklerski będzie podlegał zwiększonym obowiązkom natury administracyjnoprawnej, wobec czego taka decyzja konstrukcyjnie bliższa jest, z punktu widzenia rozstrzygnięcia, określeniu obowiązków, a nie praw strony postępowania. Decyzja ma bowiem co do zasady chronić interes publiczny, biorąc pod uwagę kryteria, które są spełniane przez dom maklerski.

 

2. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 13 projektu ustawy (w zakresie art. 110a ust. 1, 3 i 4 ustawy o obrocie)

W zmienianym art. 110a ustawy o obrocie dodaje się m.in. ust. 3 i 4. Regulacje te (w ust. 3) dotyczą procedury udzielenia zezwolenia na stosowanie przez ten dom maklerski przepisów rozporządzenia 575/2013, zgodnie z art. 1 ust. 2 akapit pierwszy lit. c rozporządzenia 2019/2033, czyli określonych wymogów bezpieczeństwa ostrożnościowego (odnosząc się do drugiego poziomu domu maklerskiego wskazanego we wprowadzeniu do opinii). Wymóg ten został powiązany z osiągnięciem przez dom maklerski całkowitej wartości skonsolidowanych aktywów obliczonej jako średnia z ostatnich 12 miesięcy na poziomie co najmniej równowartości 5 000 000 000 euro (wymóg natury finansowej), jak również spełnieniem co najmniej jednego z warunków materialnoprawnych: 1) dom maklerski wykonuje czynności na taką skalę, że upadłość lub trudności finansowe tego domu mogłyby prowadzić do ryzyka systemowego, 2) dom maklerski jest członkiem rozliczającym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia 2019/2033, 3)            Komisja uzna to za uzasadnione ze względu na wielkość, charakter, skalę i złożoność działań domu maklerskiego, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności oraz mając na uwadze znaczenie domu maklerskiego dla gospodarki UE lub gospodarki RP, znaczenie działalności transgranicznej domu maklerskiego lub wzajemne powiązania domu maklerskiego z systemem finansowym. Spełnienie warunku natury finansowej i jednego z warunków materialnoprawnych powinno się wiązać z objęciem domu maklerskiego wyższym poziomem rygorów administracyjnoprawnych.

W stosunku do powyższych założeń, w przedmiotowym projekcie zastosowano nieadekwatny mechanizm administracyjno-prawny. Przyjęto bowiem to, że „przejście” domu maklerskiego do wyższych wymogów regulacyjnych dokonuje się na podstawie zezwolenia. Decyzja zaś ma ukształtować nie prawa, tylko obowiązki. Co więcej dom maklerski nie posiada wiedzy odnośnie oceny Komisji wskazanej w pkt 3 wymogów materialnoprawnych, gdyż dokonuje się ona z urzędu. W pewnych przypadkach (np. określonym w pkt. 2 wymogów materialnoprawnych) objęcie nowymi rygorami prawnymi mogłoby nastąpić z mocy prawa. Przyjmując jednak, że pozostałe przesłanki mają charakter oceny ich zaistnienia, dla większej spójności systemowej należałoby przyjąć, że stwierdzenie podlegania określonym obowiązkom powinno wynikać z decyzji administracyjnej. Nie powinno to jednak być zezwolenie (wynikające z inicjatywy strony – domu maklerskiego), lecz stwierdzenie zaistnienia danej okoliczności (wydanie stwierdzenia istnienia danego stanu, czy nakazu), wynikające z decyzji wydanej przez KNF z urzędu. Tylko w taki sposób można doprowadzić do skutecznego objęcia domu maklerskiego obowiązkami natury publicznoprawnej.

Dokonanie tego rodzaju zmiany w projekcie musiałoby się wiązać z modyfikacją ust. 4. Projektowany przepis nie może bowiem w konsekwencji kształtować przesłanek odmowy udzielenia zezwolenia, tylko wskazywać sytuacje, w których nie jest możliwe wydanie przez Komisję przedmiotowej decyzji określonej w przywoływanym ust. 3.

Ponadto pewne zastrzeżenia legislacyjne budzi legalna definicja „finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej” wprowadzana do art. 110a ust. 1 pkt 6 ustawy o obrocie. Definicja ta w swojej treści odsyła do definicji tego rodzaju spółki zawartej w art. 4 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (UE) 2019/2033. Problem polega na tym, że ten ostatnio wymieniony przepis unijny nie definiuje bezpośrednio rzeczonych spółek, lecz odsyła w zakresie ich określenia do przepisu art. 2 pkt 15 dyrektywy 2002/87/WE[4]. Stosowanie zaś takiej techniki legislacyjnej w zakresie definiowania i odesłań, jaka jest przewidziana w projektowanym art. 110a ust. 1 pkt 6 ustawy o obrocie – czyli odsyłanie do przepisu, który sam odsyła do innego przepisu – jest niezgodne z § 157 Zasad techniki prawodawczej, stanowiącym, że „Nie odsyła się do przepisów, które już zawierają odesłania”. Dlatego też de lege ferenda należałoby postulować, aby projektowany art. 110a ust. 1 pkt 6 ustawy o obrocie odsyłał od razu i bezpośrednio do merytorycznej definicji legalnej „finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej” zawartej w art. 2 pkt 15 dyrektywy 2002/87/WE, nie zaś do definicji formalnej o charakterze odsyłającym z art. 4 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (UE) 2019/2033. Powyższa uwaga jest również aktualna w odniesieniu do projektowanego art. 110a ust. 1 pkt 15 i art. 103 ust. 3 ustawy o obrocie oraz projektowanego art. 5 pkt 19 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym.

Przy czym w projektowanym art. 110a ust. 1 ustawy o obrocie można dostrzec w tym zakresie pewną niekonsekwencję projektodawcy, gdyż projektowany art. 110a  ust. 1 pkt 12 ustawy o obrocie, definiując pojęcie „holdingu mieszanego”, odsyła w formule negatywnej („podmiot dominujący niebędący (…)”) do pojęcia „finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej” właśnie w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE. Te odesłania trzeba zatem ujednolicić w skali całego projektu, tzn. trzeba zdecydować się na jednolite odsyłanie w tym zakresie do art. 2 pkt 15 dyrektywy 2002/87/WE.

3. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 13 projektu ustawy (w zakresie art. 110a ust. 5-7 ustawy o obrocie)

Wydanie przez Komisję decyzji w oparciu o art. 110 ust. 3 ustawy o obrocie, wynika ze spełniania przesłanek (niektórych obiektywnych, niektórych subiektywnych), z którymi ustawodawca wiąże objęcie domu maklerskiego wyższym poziomem regulacji ostrożnościowych. Niezależnie od charakteru przesłanek, w trakcie prowadzonej działalności przez dom maklerski, może się okazać, że któraś z nich wygaśnie. Taka sytuacja powinna w konsekwencji wiązać się z powrotem do niższych wymogów ostrożnościowych obowiązujących domy maklerskie. Z tego też powodu, słusznie przewidziano stosowną regulację w ust. 5. Jest ona jednak zbyt wąska, gdyż odnosi się jedynie do jednej z przesłanek stanowiących podstawę do wydania pierwotnej decyzji (z ust. 3) i objęcia domu maklerskiego wyższymi wymogami ostrożnościowymi. Z tego względu należałoby zmodyfikować ust. 5 w taki sposób, aby Komisja mogła uchylić swą pierwotną decyzję (z ust. 3), w przypadku zaprzestania spełniania przez dom maklerski którejkolwiek z przesłanek. W konsekwencji zapisy ust. 6 i 7 byłyby zbędne.

Jednocześnie, w przypadku uwzględnienia propozycji zawartej w poprzedniej uwadze, można by zrezygnować w ust. 3, ze sformułowania „bez zgody domu maklerskiego”. Jeżeli bowiem by przyjąć, że decyzja z ust. 3 byłaby wydawana z urzędu i określała obowiązki, a nie prawa, to decyzję taką można uchylić z wykorzystaniem metodologii zawartej w art. 154 KPA (czyli uchylenie decyzji na mocy której strona nie nabyła praw, nie wymaga zgody strony).

 

4. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 14 projektu ustawy (w zakresie art. 110a ust. 3 ustawy o obrocie)

W proponowanym przepisie, projektodawca posługuje się pojęciem „poziomu skonsolidowanego”. Bardziej właściwym jest posługiwanie się zdefiniowanym w art. 110a ust. 1 pkt 23, pojęciem „zasady skonsolidowanej”.

 

5. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 16 projektu ustawy (w zakresie art. 110c ust. 1 ustawy o obrocie)

 

W projektowanym przepisie art. 110c ust. 1 zd. 3 ustawy o obrocie stanowi się, że „Zarząd domu maklerskiego poświęca wystarczająco dużo czasu na zapewnienie prawidłowego działania systemu zarządzania ryzykiem”. Tego rodzaju stypulacja ma w swoim założeniu stanowić przejaw implementowania w prawie polskim przepisu art. 28 ust. 2 dyrektywy 2019/2034, aczkolwiek budzi ona pewne zastrzeżenia. Przede wszystkim należy zauważyć, że art. 28 ust. 2 dyrektywy 2019/2034 jest adresowany do państw członkowskich i nakazuje im, by zapewniały, aby organ zarządzający firmy inwestycyjnej (w Polsce: domu maklerskiego) poświęcał wystarczająco dużo czasu na zapewnienie właściwego uwzględnienia kwestii, o których mowa w art. 28 ust. 1 tej dyrektywy, czyli m. in. na zarządzanie ryzykiem. Wydaje się, że polski prawodawca nie powinien obecnie dosłownie kopiować tego niedookreślonego sformułowania zawartego w art. 28 ust. 2 dyrektywy 2019/2034, jakim jest sformułowanie „wystarczająco dużo czasu”, lecz powinien pokusić się o bardziej skonkretyzowane określenie (sprecyzowanie) tego rodzaju obowiązku po stronie domu maklerskiego, tak aby faktycznie zrealizować swój obowiązek wynikający ze wspomnianej dyrektywy unijnej. Ponadto należy zauważyć, że obowiązek „poświęcania wystarczająco dużo czasu” przewidziany w art. 28 ust. 2 dyrektywy 2019/2034 dotyczy w sensie przedmiotowym nie tylko „działania systemu zarządzania ryzykiem”, tak jak o tym stanowi projektowany art. 110c ust. 1 zd. 3 ustawy o obrocie, ale również pewnych dalszych jeszcze kwestii, takich jak: gotowość firmy inwestycyjnej do podejmowania ryzyka, monitorowanie ryzyka oraz ograniczanie ryzyka. Kwestie te należałoby uwzględnić w ramach projektowanego art. 110c ust. 1 ustawy o obrocie.

 

6. Zmiana dotycząca art. 1 pkt 36 projektu ustawy (w zakresie art. 110za ust. 4 ustawy o obrocie)

Powoływany przepis wprowadza upoważnienie dla ministra właściwego do spraw instytucji finansowych do wydania rozporządzenia, określające rodzaje ekspozycji podlegających wyłączeniu z zakresu stosowania art. 37 rozporządzenia 2019/2033. Rodzaj upoważnienia wynika z możliwości ewentualnego ograniczenia kształtu uprawnień nadzorczych. W projekcie, upoważnienie ustawowe zostało ukształtowane jako fakultatywne. Takie sytuacje, dopuszczalne w ramach procesu legislacyjnego, powinny być raczej wyjątkowe, gdyż brak pewności co do tego czy rozporządzenie będzie w ogóle wydane utrzymuje stan niepewności wśród podmiotów nadzorowanych co do kształtu stabilnego prawa. Z tego też względu, jeżeli upoważnienie do wydania rozporządzenia miałoby pozostać fakultatywnym, wyjaśnienie przyczyn tej fakultatywności powinno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu projektu.

 

7.Zmiana dotycząca art. 2 pkt 1 projektu ustawy

Natomiast odnosząc się do umiejscowienia regulacji związanej z uzyskaniem zezwolenia w oparciu o art. 36 prawa bankowego (czyli art. 2 pkt 1 projektu), można wskazać, że równoważnym mechanizmem, z punktu widzenia legislacyjnego mogłoby być umiejscowienie przedmiotowej regulacji w ustawie o obrocie. Logika takiego działania wiąże się z kompleksowym określeniem rozwiązań normatywnych dotyczących firm inwestycyjnych w ustawie o obrocie. Do czasu uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej, firma inwestycyjna powinna być traktowana jak firma inwestycyjna (z zastrzeżeniem propozycji dodatkowej regulacji zawartej powyżej w uwadze szczegółowej 1). Jednakże, ze względu na to, że w wyniku uzyskania zezwolenia firma inwestycyjna utraci swój status i będzie prowadziła działalność bankową, przedmiotowe postępowanie administracyjne, nawet jeżeli byłoby opisane w ujęciu materialnoprawnym w ustawie o obrocie, powinno rządzić się regułami proceduralnymi określonymi w prawie bankowym, oczywiście we współdziałaniu ze stosownymi regulacjami KPA.

 

8.Zmiana dotycząca art. 10 projektu ustawy

Biorąc pod uwagę ostatni z wniosków zawartych w uwadze szczegółowej zawartej powyżej (punkt II.1 niniejszej opinii), trzeba by rozstrzygnąć o charakterze postępowania z art. 69j ustawy o obrocie i kształcie praw wynikających z decyzji. Jeżeli przyjąć, rozwiązanie polegające na ukształtowaniu legitymacji do wszczęcia postępowania administracyjnego z urzędu, to norma art. 10 projektu byłaby zbędna. Przepis w projektowanej formule próbuje wymusić złożenie wniosku przez dom maklerski, zakładając określoną sankcję w przypadku niezłożenia wniosku w określonym terminie. Jeżeli przyjąć, że chcemy doprowadzić w ujęciu systemowym, aby wszystkie domy maklerskie uruchomiły określoną procedurę, dużo prostszym i bardziej efektywnym rozwiązaniem będzie wszczynanie stosownych postępowań z urzędu.

 

3. Konkluzja

Ze względu na powyżej przedstawioną analizę, w konkluzji należy stwierdzić, że opiniowany projekt może być przedmiotem dalszych prac legislacyjnych, po rozważeniu zastrzeżeń i uwag podniesionych w niniejszej opinii.

 

 

Na podstawie projektu opinii przygotowanego przez dra hab. Marcina Dyla, prof. UW, Rada Legislacyjna przyjęła na posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2021 r.