Rada Legislacyjna

    Rada Legislacyjna                                                                                              2022-08-24

              przy

Prezesie Rady Ministrów

(Minister Klimatu i Środowiska)

 RL.461.21/2022

Opinia

o projekcie ustawy o parkach narodowych

 

1. Uwagi ogólne

 

1. Przedmiot opinii

Niniejsza opinia dotyczy projektu ustawy o parkach narodowych z dnia 26 stycznia 2022 r., zwanego dalej „Projektem”[1], przygotowanego przez Ministra Klimatu i Środowiska, przedstawionego Radzie Legislacyjnej do zaopiniowania przez Prezesa Rządowego Centrum Legislacji.

 

2. Cele Projektu

W obowiązującym stanie prawnym, parki narodowe funkcjonują w oparciu o regulacje zawarte w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2021 r. poz. 1098 i 1718 oraz z 2022 r. poz. 84). Zakres i struktura ustawy skutkują tym, że regulacje dotyczące parków narodowych są rozproszone. Co więcej, w odróżnieniu od ogólnych regulacji dotyczących ochrony przyrody, rozwiązania dotyczące parków narodowych mają charakter nie tylko przedmiotowy, ale w dużym stopniu również podmiotowy, w związku z koniecznością ukształtowania reżimu prawnego parku narodowego jako państwowej osoby prawnej.

Zgodnie z założeniami zawartymi w OSR Projektu, „celem regulacji jest kompleksowe unormowanie działalności parków narodowych jako form ochrony przyrody oraz podmiotu instytucjonalnego (podmiot zarządzający formą ochrony przyrody). Wobec powyższego omawiany akt prawny określa zadania, zasady działalności oraz organizację parków narodowych. Zawiera także normy prawne odnoszące się do poprawy nadzoru nad funkcjonowaniem parków narodowych”.

Pierwszą kwestią wymagającą rozważenia jest to, czy charakterystyka materii regulacyjnej jest adekwatna do wyodrębnienia w ustawę. W tym przedmiocie nie ma uregulowanych standardów, ze względu na mnogość sytuacji i stanów wymagających regulacji. To co czasami wydaje się mocno ukształtowane w porządku prawnym podlegać może „rozszczepieniu” na oddzielne ustawy (np. podział materii ustawy – Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi w 2005 r. na trzy sprzężone ze sobą ustawy), czy stworzenie regulacji niejako obok, jak w przypadku wprowadzenia rozwiązań zawartych w ustawie o bankach hipotecznych i listach zastawnych, w kontekście funkcjonującej już ustawy – Prawo Bankowe. Dyskusje na temat razem, czy osobno, pojawiały się od wielu lat, z najbardziej znanym przykładem z okresu dwudziestolecia międzywojennego dotyczącego rozważań odnośnie tego czy Kodeks zobowiązań powinien zawierać w sobie regulacje Kodeksu handlowego, czy też nie – konkluzja wówczas była taka, że powinno to być głównie problemem introligatora. Podstawową bowiem kwestią jest to jaki jest kształt normatywnych rozwiązań. Z powyższych względów uznać można, że zagadnienie dotyczące wyodrębnienia materii regulacyjnej w ustawę o parkach narodowych, leży w gestii projektodawcy. Oczywiście warunkiem niezbędnym jest wyodrębnienie kompletnego i spójnego regulacyjnie zakresu regulującego pewną sferę oddziaływania Państwa na stosunki społeczne. Przedkładany Projekt spełnia ten podstawowy wymóg regulacyjny w odrębnym akcie normatywnym, co nie wykluczałoby możliwości podjęcia próby regulacyjnej w ramach obecnie obowiązującej ustawy o ochronie przyrody.

Drugim kluczowym zagadnieniem, jest zmiana organizacyjno-prawna, istotna z punktu widzenia struktury zarządzania podmiotów wykonujących władztwo administracyjnoprawne. W omawianym projekcie, przewidziano stworzenie nowego podmiotu, będącego państwową osobą prawną – Polskie Parki Narodowe („PPN”), który obejmuje Dyrekcję Polskich Parków Narodowych oraz parki narodowe. Obecnie funkcjonujące parki narodowe zostaną pozbawione osobowości prawnej jako państwowe osoby prawne, stając się jednostkami organizacyjno-prawnymi nowej państwowej osoby prawnej.

Sytuacja w ujęciu normatywnym, związana z kwestią nadawania podmiotowości prawnej przez nadanie osobowości prawnej, bądź jej pozbawienie, jest zjawiskiem szczególnym. W ten bowiem sposób, prawodawca dopuszcza określone byty prawne do funkcjonowania w obrocie prawnym, bądź pozbawia takiej możliwości. W tej mierze ustawodawca podchodzi do tego rodzaju modyfikacji bardzo ostrożnie w stosunku do podmiotów prywatnoprawnych. Natomiast w przypadku podmiotów realizujących władztwo publicznoprawne, sytuacja jest w ujęciu teoretycznym dużo prostsza. Określony kształt regulacyjny umożliwia Państwu kształtowanie sposobu realizacji jego imperium. Tym samym, tworzenie, czy znoszenie, np. organów administracji publicznej, czy państwowych osób prawnych jest poddane swobodzie prawodawcy, oczywiście o ile nie istnieją ograniczenia o charakterze konstytucyjnym.

Głównym założeniem przedstawianej w projekcie istotnej modyfikacji struktury organizacyjno-prawnej jest zapewnienie centralnego ośrodka zarządzania procesami w ramach całej struktury parków narodowych. W założeniu Projektu, ma to doprowadzić do usprawnienia działania zarówno w kwestiach merytorycznych, w przedmiotowym obszarze związanym z ochroną przyrody, jak również działań administrujących. Odnosi się to również do finansowania parków narodowych, gdyż poza dotychczasową formułą dotyczącą rozliczania mechanizmów budżetowych dojdzie budżet wspólny wynikający z powołania do życia PPN, i tym samym również ma to umożliwić większą elastyczność finansową, ze względu na możliwość dokonywania alokacji pomiędzy poszczególnymi jednostkami organizacyjnymi (parkami narodowymi). Dodatkowym elementem w zakresie finansowania działalności ma być utworzenie funduszu rezerwowego, który będzie przeznaczany mi.in. na wspomaganie finansowe poszczególnych parków narodowych w sytuacjach kryzysowych.

 

3. Ogólna ocena Projektu/podstawowe założenie

Realizację założeń rozwiązań związanych z funkcjonowaniem parków narodowych ustalono niejako na trzech poziomach. Po pierwsze, w ramach określania zadań Polskich Parków Narodowych, ustalono normy ogólnokompetencyjne zakładające: 1): zapewnianie ochrony przyrody na obszarze parków narodowych; 2) gospodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa oddanymi w użytkowanie wieczyste Polskich Parków Narodowych lub będącymi ich własnością; 3) prowadzenie edukacji w zakresie ochrony środowiska, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony przyrody w parkach narodowych; 4) prowadzenie monitoringu przyrodniczego na obszarze parków narodowych; 5) ochronę dziedzictwa kulturowego na obszarze parków narodowych. Drugi poziom zadań ma charakter realizacyjny wykonywany przez Dyrekcję Polskich Parków Narodowych. Są to m. in: 1) ustalanie projektu rocznego planu finansowego PPN; 2) sporządzanie rocznego planu działalności PPN; 3) sporządzanie sprawozdania z wykonania rocznego planu działalności i sprawozdania z wykonania rocznego planu finansowego, za poprzedni rok kalendarzowy; 4) koordynowanie monitoringu przyrodniczego oraz działalności naukowej; 5) inicjowanie i koordynowanie działalności edukacyjnej parków narodowych; 6) udzielanie parkom narodowym niezbędnej pomocy w sprawach wymagających decyzji władz centralnych; 7) koordynowanie współpracy międzynarodowej parków narodowych; 8) wydawanie zaleceń i wytycznych dla parków narodowych w zakresie ich działalności; 9) prowadzenie kontroli parków narodowych w zakresie ich działalności. Trzeci poziom regulacji wiąże się z określeniem zadań parków narodowych. Zgodnie z Projektem należy zaliczyć do nich: 1) prowadzenie działań ochronnych w ekosystemach parku narodowego, zmierzających do realizacji celów, o których mowa w art. 3 ust. 2; 2) udostępnianie obszaru parku narodowego na zasadach określonych w strategii ochrony parku narodowego, planie zarządzania, zadaniach ochronnych lub w zarządzeniach dyrektora parku narodowego; 3) prowadzenie edukacji ekologicznej, w tym przyrodniczej; 4) prowadzenie monitoringu przyrodniczego; 5) gospodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa oddanymi Polskim Parkom Narodowym w użytkowanie wieczyste lub będącymi ich własnością, pozostającymi we właściwości parku narodowego; 6) prowadzenie działań związanych z ochroną dziedzictwa kulturowego, materialnego i niematerialnego.

W każdym z powyższych poziomów regulacji wskazano w projekcie, że katalog zadań jest otwarty. Kwestia ta może budzić pewne wątpliwości. Biorąc pod uwagę to, że zamiarem ustawodawcy jest stworzenie nowej ustawy dedykowanej funkcjonowaniu parków narodowych, mającej uregulować materię w sposób kompleksowy, należy dążyć do tego, aby katalogi zadań były zamknięte. Dotyczy to głównie zadań z pierwszego i trzeciego poziomu (czyli dedykowanych PPN oraz parkom narodowym). Wynika to z tego, że przedstawiona regulacja zakładając posługiwanie się normami ogólnokompetencyjnymi, powinna określić właściwość (a dokładniej jej funkcjonalny odpowiednik) określający zakres działania. Tylko wtedy można precyzyjnie w dalszych regulacjach ustawowych kształtować normy realizacyjne, czyli kompetencyjne. Trochę inaczej wygląda sprawa z drugim poziomem regulacyjnym (zadania Dyrekcji PPN). W tym bowiem przypadku, zadania mają charakter raczej realizacyjny, czyli określający kompetencje. Z tego względu należałoby zastanowić się nad przesunięciem norm o charakterze ogólnokompetencyjnym, zawartych w tym katalogu, w zależności od jednostki ją realizującej z poziomu drugiego, na poziom pierwszy (PPN), bądź trzeci (parki narodowe). Wynika to z tego, że Dyrekcja PPN działa w imieniu PPN, wobec czego w ustawie nie powinna mieć, co do zasady własnych zadań określonych na poziomie ogólnokompetencyjnym, lecz tylko te które umożliwiają realizację określonych kompetencji.

W powyższym kontekście, Projekt wymaga doprecyzowania. Określanie zadań dla Dyrekcji PPN, ze względu na strukturę organizacyjną PPN nie jest w pełni właściwe. Wynika to z tego, że projektodawca zakłada, że organem PPN jest m.in. Dyrektor PPN, a nie dyrekcja. Oczywiście organizacja, i struktura zakłada funkcjonowanie dyrektora wraz z zastępcami, natomiast zadania realizacyjne, określane przez ustawodawcę, powinny być przypisane organowi państwowej osoby prawnej, czyli Dyrektorowi PPN. Tylko w ten sposób można oczekiwać jasnego ustalenia zasad odpowiedzialności organu za działania w imieniu i na rzecz PPN.

Poza stworzeniem nowej ustawy, główny trzon zmian, ze względu na dotychczasowy model normatywny usytuowania parków narodowych, zawarty jest w ramach nowelizacji ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2021 r. poz. 1098 i 1718 oraz z 2022 r. poz. 84). W celu zachowania spójności regulacji w ramach rozwiązań natury systemowej niezbędne stało się przygotowanie zmian w następujących aktach prawnych:

–  ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 oraz z 2021 r. poz. 401, 1558, 2192 i 2290),

– ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2021 r. poz. 1275 i 1718 oraz z 2022 r.),

– ustawie z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 2243 oraz z 2021 r. poz. 1561, 1873 i 2388),

– ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800, 1927, 2105, 2106, 2269 i 2427),

– ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 oraz z 2022 r. poz. 88),

– ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1683 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1718 i 2112),

– ustawie z dnia 6 lipca 2001 r. o przetwarzaniu informacji kryminalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1607),

– ustawie z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 888),

– ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2021 r. poz. 710 i 954),

– ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2020 r. poz. 1421),

– ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2021 r. poz. 1633),

– ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich (Dz. U. z 2019 r. poz. 1084 oraz z 2021 r. poz. 2490),

– ustawie z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1933),

– ustawie z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2021 r. poz. 2233 i 2368 oraz z 2022 r. poz. 88).

 

2. Omówienie kwestii szczegółowych

 

1. Art. 8 ust. 5 i 6 Projektu

Omawiane przepisy odnoszą się udzielania zezwolenia na odstępstwo od zakazów obowiązujących w parkach narodowych, określonych w art. 8 ust. 1 Projektu. W zależności od „wagi” zakazu przewidziano kompetencję do wydawania decyzji, co do zasady, w większości przypadków dla Dyrektora Polskich Parków Narodowych, po zasięgnięciu opinii dyrektora parku narodowego (ust. 1 pkt 1–23, 25, 26, 29 i 30), a w niewielu sytuacjach (ust. 1 pkt 24, 27 i 28), uprawnienie to przysługuje dyrektorowi parku narodowego. Ze względu na wielość parków narodowych, jak również ich dyrektorów, wspomniane przepisy powinny zostać doprecyzowane. Określona kompetencja przysługiwać może jedynie właściwemu dyrektorowi parku narodowego, a nie każdemu z tych dyrektorów.

 

2. Art. 8 ust. 9 Projektu

Omawiany przepis odnosi się do trybu współdziałania organów. Ze względu na to, że istnieje ogólne odesłanie do stosowania Kodeksu postępowania administracyjnego (KPA), ustanawiając procedurę autonomiczną w tym zakresie w ramach unormowań ust. 6 i 7 wspomnianego artykułu, niezbędne było wyłączenie rozwiązań zawartych w kodeksie. Takie rozwiązanie jest słuszne, aczkolwiek niepełne. KPA odnosi się zarówno do samego współdziałania (art. 106), jak i sposobu jego przeprowadzenia (art. 106a). Z tego względu, aby osiągnąć efekt w pełni autonomicznej regulacji zawartej w omawianym projekcie, należałoby rozważyć zastosowanie w ust. 9, wyłączenia zarówno do art. 106, jak i art. 106a KPA.

3. Art. 8 ust. 11 Projektu

Omawiany przepis określa zawartość wniosku o udzielenie zezwolenia na odstępstwo od zakazów przewidzianych w art. 8 ust. 1 Projektu. Tego rodzaju pragmatyka legislacyjna jest powszechnie stosowana i akceptowana. Jest ona bowiem konsekwencją konieczności stosowania rozwiązań szczególnych w różnorodnych rozwiązaniach prawa administracyjnego materialnego. Na poziomie KPA, minimalny zakres dotyczący podania (a w tym wniosku) wiąże się ze wskazaniem osoby, od której pochodzi, jej adresu i żądania. Kodeks przewiduje jednakże możliwość ukształtowania szerszego zakresu wniosku, wskazując, że podanie powinno czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych. Taką regulacją jest przywołany art. 8 ust. 11 Projektu. Wadliwość tego rozwiązania wynika z tego, że w projekcie ustawy przewidziano otwarty katalog wymogów niezbędnych do zawarcia we wniosku („wniosek zawiera … w szczególności”). Taki zabieg legislacyjny jest wadliwy, gdyż konstrukcja przepisu uniemożliwia złożenie kompletnego wniosku, gdyż wnioskodawca nie jest w stanie z powszechnie obowiązujących przepisów prawa, wywieść zakresu wymogów przed nim stawianych.

 

4. Art. 25 w kontekście art. 24 Projektu

Art. 24 Projektu wprowadza uregulowanie dotyczące tego, że w przypadku nowo tworzonych parków narodowych, z dniem wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów o parku narodowym albo zmianie granic parku, PPN nabędą z mocy prawa prawo użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa położonych w jego granicach i służących realizacji jego celów, a położone na tych nieruchomościach budynki, budowle oraz inne urządzenia stają się własnością PPN. Projektodawca zakłada, że nabycie tych praw nie może naruszać praw osób trzecich. Jak wskazano powyżej, skutek następuje z mocy prawa, natomiast w przedmiotowej materii właściwy miejscowo wojewoda wydaje decyzję o charakterze deklaratoryjnym. Taka decyzja stanowi podstawę do dokonania wpisów do ksiąg wieczystych oraz w ewidencji gruntów i budynków.

Przyjęcie takiego rozwiązania jest jednym z możliwych rozwiązań stosowanych w prawie administracyjnym, ułatwiającym legitymowanie się takim prawem nabytym. Alternatywnie można byłoby przyjąć, że funkcję taką może pełnić samo rozporządzenie, bądź stosownie wydane zaświadczenie, stwierdzające istnienie określonej okoliczności prawnej.

Jeżeli jednak prawodawca przyjął rozwiązanie polegające na tym, że podstawą wpisu jest decyzja wojewody o charakterze deklaratoryjnym, to powinno to zostać zastosowane w pełni konsekwentnie. Zwrócić bowiem należy uwagę, że w przypadku lustrzanej sytuacji przewidzianej w art. 25 Projektu, dotyczącej likwidacji albo zmniejszenia obszaru parku narodowego, prawo użytkowania wieczystego w stosunku do nieruchomości Skarbu Państwa, które zostały wyłączone z granic parku narodowego, wygasa z dniem wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 5 ust. 1 (rozporządzenie RM o określeniu obszaru parku). W takiej sytuacji, Dyrektor Polskich Parków Narodowych przekazuje protokolarnie nieruchomości do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Przy tego rodzaju rozwiązaniu pojawia się pytanie o rodzaj i charakter dokumentu, który mógłby stanowić podstawę wpisu do księgi wieczystej i ewidencji gruntów.

 

5. Art. 35 Projektu

Jako zasadę przyjęto, że zawarcie przez Polskie Parki Narodowe umowy dotyczącej rozporządzenia nieruchomościami następuje w drodze przetargu; od tej zasady wprowadzono enumeratywny katalog wyjątków. W ramach regulacji dotyczącej przeprowadzania przetargów, przyjęto tę stosowaną w polskim porządku prawnym, aczkolwiek dotychczas, nie w zakresie nieruchomości parków narodowych. Dotyczy to sytuacji, gdy w ramach rozporządzenia nieruchomościami realizowanymi w postępowaniach przetargowych, oferenci ceny odstępują od podpisywania umów. Sankcją za takie działanie jest utrata wadium, jednak park narodowy jest w takiej sytuacji zobowiązany do ogłoszenia nowego przetargu, co powoduje opóźnienia w rozporządzeniu nieruchomościami. Z tego względu, w celu większej elastyczności zarządzania nieruchomościami, przyjęto rozwiązanie, że w przypadku odstąpienia od podpisania umowy przez zwycięzcę przetargu, oprócz utraty wadium, istnieje możliwość zawarcia umowy z kolejnym oferentem. Takie rozwiązanie normatywne należy uznać za słuszne ze względu na zwiększenie elastyczności stosowania przepisów w określonym stanie faktycznym.

6. Art. 76 Projektu

Omawiany Projekt wprowadza przepisy karne zabezpieczające stosowanie regulacji normatywnej. W projekcie przewidziano sankcje karne dla osób, które przebywają na obszarze parku narodowego lub w obiektach parku narodowego bez ważnego biletu wstępu albo bez ważnego dokumentu uprawniającego do ulg, i które nie wnoszą opłaty dodatkowej w terminie przewidzianym ustawą. W uzasadnieniu Projektu wskazuje się, że „aktualnie brakuje podstawy prawnej do ukarania osoby, która nie posiada ważnego biletu wstępu, mimo tego, że w ustawie wskazuje się, że za wstęp do parku narodowego uiszczana jest opłata. Tym samym trudne jest wyegzekwowanie tej należności”. Z takim podejściem trudno się zgodzić, ze względu na to, że w tejże samej regulacji (art. 56) zawarty jest mechanizm nakładania opłaty dodatkowej zarówno za brak ważnego biletu, jak również nieposiadanie ważnego dokumentu potwierdzającego uprawnienie do ulgi w opłatach albo zwolnienia z opłat. Tym samym na poziomie ustawy ustanowiony jest mechanizm dyscyplinujący do stosowania wymogów wynikających z regulacji normatywnych. Stwierdzenie projektodawcy, że „wprowadzenie przepisów karnych umożliwi skuteczną egzekucję ograniczeń i nakazów niezbędnych do realizacji zadań parków narodowych” jest wprowadzaniem innego rodzaju działania. Wprowadzenie do regulacji normatywnej sankcji karnej jest bowiem kolejną sankcją, co do zastosowania której należałoby uruchomić działanie organów Państwa. Jeżeli problemem praktycznym są trudności w egzekwowaniu opłaty dodatkowej, to należałby się zastanowić ewentualnie nad modyfikacją przepisów, a nie tworzyć w porządku prawnym nowego rodzaju sankcję.

Osobnym problemem jest potrzeba wyraźnego przesądzenia w projektowanym przepisie, że określa on wykroczenie, a nie przestępstwo, oraz że do orzekania w takich sprawach nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania karnego, lecz przepisy Kodeksu postepowania w sprawach o wykroczenia. Podobnie, jak w wielu innych regulacjach (np. art. 37d ust. 2 i art. 37e ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, Dz.U. z 2022 r., poz. 572; art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie, Dz. U. z 2022 r., poz. 1173; art. 27b ust. 7 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybackie śródlądowym, Dz. U. z 2022 r., poz. 883), projektowany przepis należałoby oznaczyć jako ustęp 1, a w osobnym ustępie 2 wprowadzić klauzulę o treści „Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia”.

 

7. Art. 81 Projektu ustawy

Dążąc do tego, aby ochrona przyrody na terenie parków narodowych była wysunięta na pierwszy plan, słusznie zaproponowano zmianę w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 oraz z 2022 r. poz. 88). W projektowanym przepisie dokonano zmiany w stosunku do zwolnienia z budowy bez pozwolenia na budowę (na zgłoszenie) budynków rekreacyjnych o powierzchni do 35 m², położonych w parku narodowym lub w jego otulinie. Ze względu na to, że zabudowa taka może wywoływać negatywne skutki dla obszarów chronionych, głównie ze względu na wpływ funkcjonowania korytarzy ekologicznych, zaproponowano, odejście od tego rodzaju zwolnienia na mocy zwolnienia o charakterze ogólnym. Możliwość tego rodzaju budowy będzie poddana ocenie organów administracji, gdyż zabudowa w tych obszarach nadal będzie dopuszczalna, aczkolwiek niezbędne będzie jednak uzyskanie właściwych pozwoleń.

 

8. Uzasadnienie Projektu ustawy

W kontekście art. 10 ust. 2 Projektu, uzasadnienie wymaga uzupełnienia poprzez wskazanie określonego miejsca na siedzibę PPN, przewidzianego przez projektodawcę. Ma to znaczenie również ze względu na zakładane skutki finansowe, związane z działalnością PPN.

 

3. Konkluzja

Ze względu na powyżej przedstawioną analizę, w konkluzji należy stwierdzić, że opiniowany Projekt może być przedmiotem dalszych prac legislacyjnych, po rozważeniu zastrzeżeń i uwag podniesionych w niniejszej opinii.

 

Na podstawie projektu opinii przygotowanego przez dra hab. Marcina Dyla, prof. UW, Rada Legislacyjna przyjęła niniejszą opinię w trybie obiegowym w dniu 24 sierpnia 2022 r.